En verder

De week erna zou ik het officiele resultaat horen maar de cardio belde dat ik niet in het kleppenteam besproken was. Dat zou volgende week gebeuren en daarna zou hij mij bellen. En dat klopte. Wat hij na de katheterisatie al vertlede gaat gebeuren. klepreparatie en een omleiding om die vernauwing. Dus vanaf de laatste week november sta ik op de wachtlijst die nu zo'n zes weken is. Ik had constant acht weken in mijn hoofd dus schrok ik gek genoeg dat zes weken zo snel is. Ik krijg nog een brief met de voorlopige planning en wordt nog opgeroepen voor een screening en dan afwachten.

Hartkatheterisatie

Twee weken later komt dan de hartkatheterisatie en ik heb medicatie gekregen om geen allergische reactie te krijgen op de contrasrvloeistof. Ik wordt super vriendelijk geholpen door de verpleegkundigen van de hartkatheterisatiekamer. Ik weet wat me te wachten staat en ben er totaal niet zenuwachtig voor. Dan naar de kath kamer die al voor mijn idee al aardig op een operatiekamer lijkt. De interventie cardioloog verteld nog eens wat hij van plan is om te doen en gaat z'n gang om in mijn rechter pols mijn slagader aan te prikken. Lukt niet gelijk en na een aantal pogingen moet er een beetje verdoving bij maar het lukt nog niet. Hij baalt. Dan maar via links. Na weer een poging moet er ook daar wat verdoving bij want het was behoorlijk gevoelig. Ik dacht dat hij zou overgaan naar mijn lies maar uiteindelijk lukte het. Hij zat erin. Vreemd gevoel terwijl hij als een elektricien de draden terug trekt en ik kon in het begin op de monitor mee kijken en zag mijn kransslagaders oplichten. Het rontgen apparaat circelde wat rond mijn torso en belemmerde het zicht op de monitor. Maar toch lag ik daar behoorlijk gespannen. Net zoals je bij de mondhygienist ligt. Die prutst in je mond, wat eigenlijk niet echt pijnlijk is maar je ligt een partij gespannen! Dat gevoel had ik nu ook. Je voelt er niet veel van maar je moet jezelf zien te ontspannen. Maar toch voelde ik mij ook niet helemaal lekker worden. Kloppend hoofd en alles om mij heen werd wat gedemd. Toch iets van een reactie op dat contrastmiddel? Toen kwam hij ineens met een vervelende mededeling. Er is toch ook een kleine vernauwing gevonden en hij moest een drukmeting doen. Daar krijg ik een spul voor toegedoend waar ik benauwd van wordt. Nou, hij had het nog niet gezegd of ik lag al naar adem te snakken. Wauw, gek gevoel. Toen alles achter de rug was vertelde hij dat er een kleine vernauwing zit in een van de kransslagaders. Niet heel ernstig maar dat zal toch verholpen moeten worden door een bypass want de boel moet dan toch open en ben ik weervolledig gereviseerd. Nou, lekker dan. De verpleegkundigen lieten mij de beelden nog even zien van de opnamen en ik kon die vernauwing goed zien. Is dat echt mijn hart? Mijn pols werd afgebonden door een band met een soort luchtkussen op de plek waar de slagader aan geprikt was. Daarna nog een aantal nieuwe uren op de afdeling gelegen waar ze ieder half uur wat lucht lieten ontsnappen om de drup om mijn pols te verminderen. De gedachte komt dat ik nu een echte hartpatient ben. Dat had ik gek genoeg voorheen nog niet gehad, want een lekke hartklep was een mechanisch defect maar dit is echt, een hartkwaal. In de loop van de avond  mocht ik weer naar huis met een doorzichtige pleister op de wonde. Daarna mocht ik de eerste dag niets doen of tillen en op de tweede dag alleen maar een nieuw papiertje optillen. Nou, typen op de laptop geeft geen druk, dus vanuit huis genoeg kunnen werken.