Wat hieraan vooraf ging

In 2010 had ik een paar keer een beetje vreemd gevoel op de borst, soms wat druk en af en toe een tikje, rommeltje of bonkje. 'Dat moet toch iets met mijn hart zijn', denk je dan. Naar de huisarts waar ik mij haast moest voorstellen omdat ik mij niet kon herinneren wanneer ik daar geweest was. Na een beetje luisteren kwam hij snel met de conclusie dat er een ruisje zit. 'Oh? Oke? En nu?' Door naar een cardioloog voor verder onderzoek. Dat werd een fietstest, ECG en een hartecho. Die echo werd gedaan met een klein apparaatje waarop hij iets kon zien wat niet helemaal goed was. Daarom een uitgebreide echo en die bracht een afwijking aan het licht. Een lekkende hartklep. En iedereen heeft wel eens een tikje, rommeltje of bonkje in zijn hart dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Wat kan je dan nog doen met een lekke hartklep? In mijn geval gewoon alles tot hardlopen aan toe. Dus gewoon doorleven en over een half jaar terug. Zo spannend vond ik die lekke klep ook helemaal niet en besteedde er ook niet al te veel aandacht aan want na een half jaar weer terug te zijn geweest bleek het lek niet veranderd te zijn en was de conclusie dat ik die misschien al wel mijn hele leven al had. Dus lekker doorleven en over een jaar weer terug. Na een jaar weer een echootje en weer niets gewijzigd. Karin zei nog wel eens of zij niet een keer mee moest naar de cardioloog maar dan zei ik steevast dat dat echt niet nodig was want zo spannend was het nou ook wel niet. Gewoon een lek kleppie. Ik had mij er zelfs niet eens in verdiept wat het nu precies was, niets op internet gezocht of gelezen, totaal geen aandacht aan besteedt. 'Kom over twee jaar maar weer terug'. Weer prima. Tot over twee jaar dan maar weer. Dat was vorig jaar september en een tijdje daarvoor had ik weer zo af en toe pijn op de borst wat in de vakantietijd volledig weg was en in de eerste week werken gelijk weer terug kwam. Toevallig had ik vlak daarna weer een klepcontrole en vertelde dit dan ook aan de cardioloog. Het kleppie was nog steeds hetzelfde lekkende geval maar hij kon uiteraard niet aan de andere klachten voorbij gaan en daarom moest ik weer een keer komen fietsen en een ECG maken. Daar kwam allemaal niets geks uit en moesten de klachten door stress komen en eigenlijk wist ik dat ook wel. Dat was toch wel het eerste signaal om de werkdruk aan te pakken en dat hebben we ook wel geprobeerd maar de werkgekte sluipt er toch wel weer snel in. Met zo af en toe een klein beetje druk, maar zeker niet zoveel als vorig jaar, denk je toch wel eens of dit nu de manier is hoe er gewerkt moet worden en hoelang er zo nog gewerkt kán worden. En ineens gebeurt er dit.......