Klaar met revalideren

Nog lang niet klaar met het herstel maar wel klaar met de revalidatie in het UMC. Die zes weken zijn echt om gevlogen. Super begeleiding van Lotte en de twee Charlottes. Het hele traject gaat gewoon om interval en dat je voelt wanneer je je grens bereikt en moet stoppen. En hoe je dat doet maakt niet uit. Drie keer zwemmen met iedere keer een ander spel waarbij je behoorlijk kapot kan gaan en de fitness oefeningen om de spieren weer in conditie te krijgen afwisselend met conditie training op de fiets en loopband. Twee minuten kapot gaan, twee minuten om tot rust te komen voor de volgende oefening. Alles bij elkaar heb je er zeker veel baat bij. Ze leren je hoe en wat je traint en laten je ervaren dat je hart best wel weer veel aankan. Het fitte groepje bestaat hoofdzakelijk uit veel jongere deelnemers met gerepareerde kleppen, gedichte gaten en afgeschaafde hartspieren. Geen doorsnee hartpatiënten met dicht geslibde aderen, dus voor de operatie allemaal redelijk in conditie. Het werken met al die apparaten vind ik zelfs zo leuk en goed dat ik ermee doorga bij het fysiotherapeutisch centrum in het dorp, waarmee ik naast het interval hardlopen weer op m'n oude, of eigenlijk een nog betere conditie moet komen. Want dat is best nog ver te zoeken. Ik stort nog wel eens in qua vermoeidheid. Alle bezigheden vreten je energie beetje bij beetje op en je lijf vult het nog niet voldoende snel aan zodat je op een gegeven moment leeg ben. Het klinkt heel logisch maar normaal gesproken sta je daar niet zo bij stil, maar nu slaat het nog gewoon toe. Of je wil of niet. Maar goed, ik hoorde dat ook van mijn mede lotgenoten dus zo gek is dat niet en met al dat trainen moet dat ook best wel weer goed komen maar ik moet wel iets vaker even niks doen. Dat is lastiger dan je denkt.