Door de blessure kon ik even niet meer rennen en heb ik wel erg weinig aan mijn conditie kunnen werken. Iets te weinig naar mijn zin om mijn einddoel, de huttentocht tussen 2000 en 3000 meter hoogte te kunnen gaan doen. Zo goed en kwaad als het ging toch wel de fitness gevolgd en fysiotherapie gehad om alles toch op tijd voor elkaar te krijgen. Nou, dat heb ik geweten! Ik wist dat die tocht voor mij zwaar ging worden maar zo zwaar!! Nou weet ik niet of die paar extra weken conditie trainen het makkelijker had gemaakt. En het doel wat ik had was misschien ook wel een beetje hoog gegrepen, maar ja, het was mijn doel. Vijf dagen met Henne en Jelle over de Ötztaler alpen gelopen, geklommen, afgedaald, gesnurkt, doorgestapt, gezopen, voet je voor voetje gestapt, uit staan hijgen, flink gezweet en met snot, zweet en tranen afgezien. Per dag tochten gedaan van om en nabij 6,5 uur van berghut naar berghut. Geweldig! Wat een uitdaging! Wat voel je je dan klein in dat onvoorstelbaar grootse, soms onherbergzame landschap. Wat een prachtig mooie omgeving en wat wat het voor mij afzien... Ik ben werkelijk iedere dag een paar keer zowat dood gegaan. De conditie die ik in de voorgaande vijf maanden opgedaan heb is dan wel redelijk om het dagelijkse leven door te komen maar dit is andere koek. Hier heb je echt nog wel wat meer voor nodig. Ik moest bij de steile stukken echt om de zoveel meter even stoppen om bij te komen, uit hijgen, lucht naar binnen zuigen, moed verzamelen, de berg vervloeken en weer door. Op m'n tandvlees, op karakter en niet op mijn uitmuntende conditie heb ik het toch mooi gedaan! Wat kwam ik de, toch al behoorlijk ijle lucht, te kort zeg! Maar wat was het SUPER! Negen maanden na de operatie stonden we wel mooi een aantal keren op bijna 3000 meter hoogte. Het afzien waard. En nu verder trainen...
