Intake hartrevalidatie

Na de eerdere inspanningstest deze week volgde donderdag de intake voor de revalidatie. Dus weer naar Utrecht voor een gesprek met de revalidatie verpleegkundige en de fysiotherapeute. Ze stonden er beide van te kijken hoe ik erbij zat en wat ik al deed en kon. Ik heb er ook geen verklaring voor dat het zo snel de goede kant op gaat en heb ook geen referentie van mensen om mij heen die hetzelfde gehad hebben gehad maar het gaat zeker geweldig goed. Nog wel dat gevoelige plekje aan de rechterkant van mijn borstbeen maar ook dat neemt geleidelijk maar mij wat te langzaam af. De verpleegkundige zei dat het een irritatie van het ijzerdraad kan zijn waarmee het borstbeen aan elkaar gezet is, vooral omdat ik het op een bepaald plekje zo aan kan wijzen. Dat kan wel een 2 tot 6
maanden duren... Daar moeten we zo meteen wel rekening mee houden tijdens de krachttrainingen van borst en armspieren. Ik kan dan wel tegen de 200 Watt getrapt hebben maar dat zegt nog niets over de conditie maar daar gaan we vanaf volgende week aan werken. Dan gaan we twee keer per week gedurende zes weken cardiotraining doen dus denk ik, en dat gevoel heb ik zeker, dat ik dan wel weer volledig hersteld ben. Echt geen 6 maanden.... Alhoewel ik nog geen uur op het werk geweest ben heb ik toch al wel een aantal uren per dag iets werkachtigs gedaan. De bijna 300 nog niet opgeslagen mail doorgeworsteld, opgeslagen en opgeruimd en ik krijg af en toe al een klein klusje toegeschoven. Volgende week naar de Arboarts en kijken wat voor schema hij voor mij heeft om weer op de werkplek aan de slag te kunnen.

Dit ben ik niet

VASPP en SMART

Van de week ook het grote vasculaire onderzoek VASPP gehad. Eén deel is zorg, zoals ze dat noemen, wat dus iedereen vanuit het UMC standaard aangeboden krijgt om erachter te komen waarom bij mij de kransslagader dicht begon te slibben en belangrijker nog wat je kunt doen om het te voorkomen. Het andere SMART deel is wetenschappelijk. Alles bij elkaar duurt dat een halve dag wat begint met bloed afnemen. Die prikster bleef maar buisjes met allerlei verschillende kleuren verzamelen. Tien in totaal dus ik begon me toch af te vragen of ik daarna nog wel op zou kunnen staan met nog maar 1 litertje bloed in m'n lijf. Gelukkig viel dat mee en mag je daarna wat eten en drinken op kosten van 'de zaak'. Dan een aantal echo's wat bij elkaar wel ruim een uur duurt. Hierbij gingen ze de druk in de (slag)aders en de wanddikte van allerlei bloedvaten bepalen. Aorta, halsslagaders en zelfs in de enkels, maar ook de nieren werden bekeken. Een gesprek met de onderzoeksverpleegkundige over de vragenlijst die ik vooraf in had gevuld en nog even een CT scan van de benen. Al met al weer een halve dag ziekenhuis en daarom maar goed dat de parkeerkosten ook door 'de zaak' betaald werden.

Inspanningstest

Maandag de inspanningstest gehad om te kijken waar ik nu sta met m'n conditie, en dat valt eigenlijk helemaal niet tegen. Sterker nog, ik trap ongeveer net zoveel Watt dan twee jaar geleden! Toen had ik nog een redelijke hardloop conditie maar dan wel met een lekke klep. Voor de test wordt je aangesloten aan een stelletje ECG draden en je krijgt een mondkapje die je zuurstof gehalte en nog veel meer meet en ga je de hometrainer vooruit zien te krijgen. Na een beetje intrappen wordt het na verloop van tijd steeds zwaarder waarbij je de trapfrequentie net zo hoog moet zien te houden. Wel spannend om voor de eerste keer je hart vol te gaan belasten maar het wordt allemaal goed in de gaten gehouden. Na de verzuring van je benen en een behoorlijk 'steile helling' gaat het gewoon niet meer en blijkt dat mijn hart gewoon even de 182 slagen per minuut aangetikt heeft en er 198 Watt getrapt is. Niet slecht als je de gemiddelde waarden van mijn leeftijdgenoten ziet zonder zo'n operatie. De cardioloog vond het een mooie score en zei dat je nu al kan zien dat de goed sluitende klep al voordeel heeft. Met een beetje training kan het dus alleen maar beter worden en dan trap ik zo boven de 200! Volgens hem zal ik wel in het 'fitte' groepje van de revalidatie komen waarvoor ik donderdag de intake heb. Volgens de ECG heb ik nog wel soms een klein overslagje of ritmestoring wat na zo'n operatie wel vaker voorkomt en zegt dat dat na verloop van tijd ook wel weer goed komt. Na de revalidatie doen we nog een keer deze inspanningstest en zal dat niet meer te zien zijn is de verwachting. Ik moet wel zeggen dat ik na deze geslaagde inspanning ineens heel veel zin krijg in trainen, hardlopen of zo. Een heerlijk gevoel. Gewoon omdat het kan.

Weer auto rijden!

Ik kan me niet bedenken of ik ooit zo lang geen auto heb gereden na het behalen van mijn rijbewijs maar nu mag ik dan eindelijk na zes weken geheelonthouding weer rijden en fietsen. Als het nog wat langer had geduurd dan hadden we een echtscheiding gehad want ik had uiteraard soms wat, een klein beetje, lichte kritiek op de rijstijl van mijn echtgenote. Dus nu lekker weer zelf rijden.
Van het weekend had ik al tijdens ons weekendje op de Veluwe een stukkie gefietst op het besneeuwde park de hoge Veluwe en dat ging zonder problemen. Dus van de week al weer wat kilometertjes gemaakt en dan kom je erachter waarom je die eerste zes weken niet mag auto rijden. Je zet vaker druk op je borst dan dat je denkt bij het autorijden en omdat er nog steeds een beetje een gevoelige plekje in m'n borstbeen zit voel je dat gelijk.

Nee hè, verkouden!

Buiten alle voorzorgsmaatregelen en leefregels is er eigenlijk maar één ding in de eerste weken van het herstel van aller grootst levensbelang. Dat je constant uit alle macht probeert om niet te hoesten, niesen, lachen of je te verslikken, laat staan verkouden worden. Als het dan toch een keer gebeurt lijkt het wel of je borst tien centimeter uitgerekt wordt en dat het bot eventjes net zo open staat als tijdens de operatie maar dan zonder verdoving. En dan wordt je toch verkouden. Eerder dacht ik dat de gevoeligheid van het borstbeen na een week of vier wel over zou zijn en dat de laatste twee weken voor volledig herstel van het botherstel niet zo gevoelig meer zouden zijn. Daar klopt dus geen barst van. Ik kan je vertellen dat ook in de vierde week je dat nog behoorlijk voelt. Gelukkig is de verkoudheid niet een week of twee eerder gekomen maar ook nu is het nog geen pretje om te niesen, ook al doe je met je mond wagenwijd open om zo weinig mogelijk druk op je longen te hoeven zetten. Na een dag of wat gaat het wel weer over en lijkt het of je hele borst intern beurs is geslagen. Weer een paar dagen verder moet ik zeggen dat de gevoeligheid toch wel echt goed afneemt en ik steeds meer dingen echt wil gaan doen. Dingen aanpakken. Afgelopen zaterdag heb ik al wel geholpen met een palletbank in elkaar zetten die ik vorig jaar voor Marieke gemaakt heb, en dan kom je er wel achter terwijl ik het tillen aan de ander overliet. Ik was kapot. Maar wel heerlijk om gewoon weer een ding aan te pakken. Ik weet dat ik nog maar in het begin van het herstel zit maar hieruit blijkt dat ik er voorlopig nog niet ben. Van de week even een bakkie op het werk gedaan en dat was goed om daar even te zijn.