Nee hè, verkouden!

Buiten alle voorzorgsmaatregelen en leefregels is er eigenlijk maar één ding in de eerste weken van het herstel van aller grootst levensbelang. Dat je constant uit alle macht probeert om niet te hoesten, niesen, lachen of je te verslikken, laat staan verkouden worden. Als het dan toch een keer gebeurt lijkt het wel of je borst tien centimeter uitgerekt wordt en dat het bot eventjes net zo open staat als tijdens de operatie maar dan zonder verdoving. En dan wordt je toch verkouden. Eerder dacht ik dat de gevoeligheid van het borstbeen na een week of vier wel over zou zijn en dat de laatste twee weken voor volledig herstel van het botherstel niet zo gevoelig meer zouden zijn. Daar klopt dus geen barst van. Ik kan je vertellen dat ook in de vierde week je dat nog behoorlijk voelt. Gelukkig is de verkoudheid niet een week of twee eerder gekomen maar ook nu is het nog geen pretje om te niesen, ook al doe je met je mond wagenwijd open om zo weinig mogelijk druk op je longen te hoeven zetten. Na een dag of wat gaat het wel weer over en lijkt het of je hele borst intern beurs is geslagen. Weer een paar dagen verder moet ik zeggen dat de gevoeligheid toch wel echt goed afneemt en ik steeds meer dingen echt wil gaan doen. Dingen aanpakken. Afgelopen zaterdag heb ik al wel geholpen met een palletbank in elkaar zetten die ik vorig jaar voor Marieke gemaakt heb, en dan kom je er wel achter terwijl ik het tillen aan de ander overliet. Ik was kapot. Maar wel heerlijk om gewoon weer een ding aan te pakken. Ik weet dat ik nog maar in het begin van het herstel zit maar hieruit blijkt dat ik er voorlopig nog niet ben. Van de week even een bakkie op het werk gedaan en dat was goed om daar even te zijn.