Werken en revalideren

Alweer in de vijfde week van de revalidatie en ook alweer een aantal weken drie halve dagen aan het werk. Tijdens één van de infosessies vanuit de hartrevalidatie zei de maatschappelijk werkster dat je nog niet moet gaan werken als je in de revalidatie zit. Fijn zeg, ik was dus net weer begonnen en vond ook dat het best wel weer kon. Maar dat valt tegen! Als je gewoon de dagdagelijkse dingen en regelmatig een wandelingetje doet zoals een paar weken geleden denk je dat je een hele Piet bent. Maar als je dan naast de twee revalidatietrainingen, waar ik ook behoorlijk tekeer ga, nog maar drie halve dagen per week aan het werk ben, dan is de pap aan het eind van de week toch wel aardig op. En zeker als er dan op die andere halve dagen nog wat huis en tuinwerk gedaan wordt. Dan kom je er wel achter dat de conditie zeer, maar dan ook zeer sterk verminderd is. Sterker nog, die is er helemaal niet meer. Oké, de basisconditie is misschien weer wat terug maar bij een beetje langdurige inspanning, nul komma nul. Ik moet dan regelmatig even zitten, uitpuffen, herstellen en weer door. Ik zie het maar als een interval training waarmee de conditie weer beter moet worden. Maar waar ik nooit bij stil stond is ook de intensiviteit van werken. Dat ging toch altijd vanzelf! Altijd meer dan 40 uur per week en 's avonds nog even wat afmaken was heel gewoon. En nu met alle signalen, vragen, dingen uitleggen, uitzoeken, regelen, telefoontjes, gesprekjes zo hier en daar, schakelen van het ene naar het andere tijdens het werk is me een partij intensief! Je komt er dan achter dat alles bij elkaar, fysiek en mentaal best wel een ding is. Iets gas terug nemen kan dus geen kwaad en rust nemen is ook belangrijk voor het herstel. 'Werk' aan de winkel dus, of juist wat minder. Aan de conditie ben ik al aan het werk want eind augustus moet deze toch wel weer aardig op peil zijn want dan ga ik een huttentocht in de Oostenrijkse bergen lopen. Met flink wat training moet dat toch lukken. En dat volledig werken komt ook wel weer, we zijn pas drie maanden na de operatie... Dus eigenlijk heb ik niks te klagen en dat doe ik echt niet want tijdens al die inspanningen voel ik niet eens dat ik een hart heb. Wat sneller en heftiger kloppen natuurlijk maar wat ik nog steeds gek vind is dat ik dus niks onrustigs of zoiets meer voel. Super!

Rennen!

Wauw, ik heb net met Mieke de eerste kilometers hardgelopen! Toch spannend om zelfstandig zo'n inspanning te doen. Uiteraard rustig aan want het moet toch allemaal weer een beetje opgebouwd worden dus zijn we begonnen met een beginners schema van 2 minuten intensief en 2 minuten rust over een afstand van ruim 4 kilometer. Nou ja, intensief, tijdens de laatste revalidatie had ik op de loopband al een paar minuten 8 - 8,5 km/h gelopen en dat tempo hebben we nu ook aangehouden maar dan 8 sessies achter elkaar. Hartslag in de gaten houdend want die moet niet te lang erg hoog zijn. Ik ben echt weer een beginner! Maar toch, we rennen weer! Heerlijk!

uitslag VASPP onderzoek

Inmiddels heb ik ook het onderzoeksverslag binnen gekregen van die halve dag vaatonderzoek van een paar weken geleden. Het blijkt dat, ondanks de cholesterol verlagend pilletje wat ik slik, het toch nog iets aan de hoge kant is en daarnaast is mijn bloedsuiker ook nog licht verhoogd. Beide hebben een slechte invloed op je bloedvaten. Uiteraard heb ik gelijk mijn dossier op mijn UMC even nagekeken en het blijkt dat vooral de non-HDL cholesterol iets te hoog is. Het zijn geen wereld schokkende waardes, maar toch, ze zijn iets aan de hoge kant. Het slechte LDL is ook nog niet ideaal maar zit binnen de marge. Na wat internet speurwerk blijkt dat er uit onderzoek gebleken is dat het non-HDL ook erg schadelijk voor je vaten is en eigenlijk dé voorspeller is voor hart en vaatziekten. Advies om het bloed over een tijdje nogmaals te laten controleren en indien de waarden zo blijven dan moeten we toch maatregelen treffen met andere eetgewoonte en/ of een ander medicijntje. Maar aan die medicijnen zitten nog wel wat vervelende bijwerkingen dus misschien moet ik toch vast eens nagaan wat we dan aan onze eetgewoonte aan kunnen passen waarvan wij nu denken dat we helemaal niet zo ongezond eten.

Hartrevalidatie

De komende zes weken ga ik twee keer per week naar het UMC voor de hartrevalidatie en heb deze week de eerste twee al achter de rug. Eén keer in het zwembad met allerlei oefeningen en, haha, jaja, sport en spel met een paar wedstrijd elementen. Dan denk je dat wordt lachen, 'sport en spel...'!! En dan wordt je toch zó fanatiek om te winnen en ben je binnen no time compleet verrot. Ach, hoe je ook beweegt maakt niet uit, als je maar beweegt. Erg leuk ook om de mede revalidanten te ontmoeten met vrijwel allemaal zo'n mooie ritssluiting op de borst. Het 'fitte' groepje bestaat uit drie mannen en vier vrouwen wat totaal niet de gemiddelde hartpatiënt man/ vrouw mix weerspiegeld. Ook die week in het ziekenhuis heb ik ook bar weinig vrouwen gezien. En wat nog opmerkelijker is, ze zijn allemaal jonger dan ik ben.
De tweede dag was een circuit van allerlei kracht- en conditie apparaten in de fitness zaal. Het blijft toch nog even vreemd om een hogere hartslag te krijgen dan die ik de afgelopen acht weken heb gehad. Vooral op de loopband had ik er even moeite mee om te gaan hardlopen en heb de eerste keer gewoon lekker snel gewandeld en de tweede keer moest het er toch maar van komen om een rustig hardloop tempo aan te houden. Heel vreemd eigenlijk omdat ik op de andere apparaten er totaal geen moeite mee had om mijn hartslag op te jagen maar juist met hardlopen, wat ik jaren gedaan heb, had ik het er moeilijk mee. Dan is het dus goed om aan de revalidatie mee te doen om over dat punt heen geholpen te worden. En het voelt goed man! Ondanks het gevoelige plekje, wat steeds minder wordt, voel ik totaal niks, geen pijntje, geen overslagje, geen hubbeltje, geen steekje, niks maar dan ook echt helemaal niks, alleen maar flink kloppend na een goeie inspanning.