De komende zes weken ga ik twee keer per week naar het UMC voor de hartrevalidatie en heb deze week de eerste twee al achter de rug. Eén keer in het zwembad met allerlei oefeningen en, haha, jaja, sport en spel met een paar wedstrijd elementen. Dan denk je dat wordt lachen, 'sport en spel...'!! En dan wordt je toch zó fanatiek om te winnen en ben je binnen no time compleet verrot. Ach, hoe je ook beweegt maakt niet uit, als je maar beweegt. Erg leuk ook om de mede revalidanten te ontmoeten met vrijwel allemaal zo'n mooie ritssluiting op de borst. Het 'fitte' groepje bestaat uit drie mannen en vier vrouwen wat totaal niet de gemiddelde hartpatiënt man/ vrouw mix weerspiegeld. Ook die week in het ziekenhuis heb ik ook bar weinig vrouwen gezien. En wat nog opmerkelijker is, ze zijn allemaal jonger dan ik ben.
De tweede dag was een circuit van allerlei kracht- en conditie apparaten in de fitness zaal. Het blijft toch nog even vreemd om een hogere hartslag te krijgen dan die ik de afgelopen acht weken heb gehad. Vooral op de loopband had ik er even moeite mee om te gaan hardlopen en heb de eerste keer gewoon lekker snel gewandeld en de tweede keer moest het er toch maar van komen om een rustig hardloop tempo aan te houden. Heel vreemd eigenlijk omdat ik op de andere apparaten er totaal geen moeite mee had om mijn hartslag op te jagen maar juist met hardlopen, wat ik jaren gedaan heb, had ik het er moeilijk mee. Dan is het dus goed om aan de revalidatie mee te doen om over dat punt heen geholpen te worden. En het voelt goed man! Ondanks het gevoelige plekje, wat steeds minder wordt, voel ik totaal niks, geen pijntje, geen overslagje, geen hubbeltje, geen steekje, niks maar dan ook echt helemaal niks, alleen maar flink kloppend na een goeie inspanning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten