Werken en revalideren

Alweer in de vijfde week van de revalidatie en ook alweer een aantal weken drie halve dagen aan het werk. Tijdens één van de infosessies vanuit de hartrevalidatie zei de maatschappelijk werkster dat je nog niet moet gaan werken als je in de revalidatie zit. Fijn zeg, ik was dus net weer begonnen en vond ook dat het best wel weer kon. Maar dat valt tegen! Als je gewoon de dagdagelijkse dingen en regelmatig een wandelingetje doet zoals een paar weken geleden denk je dat je een hele Piet bent. Maar als je dan naast de twee revalidatietrainingen, waar ik ook behoorlijk tekeer ga, nog maar drie halve dagen per week aan het werk ben, dan is de pap aan het eind van de week toch wel aardig op. En zeker als er dan op die andere halve dagen nog wat huis en tuinwerk gedaan wordt. Dan kom je er wel achter dat de conditie zeer, maar dan ook zeer sterk verminderd is. Sterker nog, die is er helemaal niet meer. Oké, de basisconditie is misschien weer wat terug maar bij een beetje langdurige inspanning, nul komma nul. Ik moet dan regelmatig even zitten, uitpuffen, herstellen en weer door. Ik zie het maar als een interval training waarmee de conditie weer beter moet worden. Maar waar ik nooit bij stil stond is ook de intensiviteit van werken. Dat ging toch altijd vanzelf! Altijd meer dan 40 uur per week en 's avonds nog even wat afmaken was heel gewoon. En nu met alle signalen, vragen, dingen uitleggen, uitzoeken, regelen, telefoontjes, gesprekjes zo hier en daar, schakelen van het ene naar het andere tijdens het werk is me een partij intensief! Je komt er dan achter dat alles bij elkaar, fysiek en mentaal best wel een ding is. Iets gas terug nemen kan dus geen kwaad en rust nemen is ook belangrijk voor het herstel. 'Werk' aan de winkel dus, of juist wat minder. Aan de conditie ben ik al aan het werk want eind augustus moet deze toch wel weer aardig op peil zijn want dan ga ik een huttentocht in de Oostenrijkse bergen lopen. Met flink wat training moet dat toch lukken. En dat volledig werken komt ook wel weer, we zijn pas drie maanden na de operatie... Dus eigenlijk heb ik niks te klagen en dat doe ik echt niet want tijdens al die inspanningen voel ik niet eens dat ik een hart heb. Wat sneller en heftiger kloppen natuurlijk maar wat ik nog steeds gek vind is dat ik dus niks onrustigs of zoiets meer voel. Super!