Einde blog

Net voor de huttentocht had ik nog even een telefonisch consult met mijn cardioloog. Ik had een hartecho gehad en ik wilde het ook even over het lopen op grote hoogte hebben. Daarin had ik de bevestiging gekregen dat het medisch gezien totaal geen belemmering was om die tocht te gaan doen. Ook gezien de echo was er niets op tegen. Prachtig herstel en dus gewoon volgend jaar terug voor controle. So far, so good. Ik heb het wel eens anders gehoord...
Met deze goede berichten en na het halen van mijn einddoel ga ik het blog afsluiten en wil ik gelijk iedereen bedanken voor alle steun, belangstelling en alle hulp die we de voorgaande periode gekregen hebben.

Einddoel huttentocht

Mijn vorige bericht van juni stond nog in mijn concepten en ik was een beetje vergeten het blog bij te houden. Dat heeft verschillende oorzaken. Eén daarvan is dat het erg goed gaat en ik er dus veel minder mee bezig ben dan dat je volledig in de herstel modus zit. Intussen weer volledig aan het werk, veel getraind voor mijn einddoel de huttentocht, een korte vakantie op de eilanden Jersey en Guernsey gehad, een blessure aan mijn kuit door het hardlopen opgelopen en de huttentocht in Oostenrijk met daarna een weekje vakantie aan het Gardameer gedaan.
Door de blessure kon ik even niet meer rennen en heb ik wel erg weinig aan mijn conditie kunnen werken. Iets te weinig naar mijn zin om mijn einddoel, de huttentocht tussen 2000 en 3000 meter hoogte te kunnen gaan doen. Zo goed en kwaad als het ging toch wel de fitness gevolgd en fysiotherapie gehad om alles toch op tijd voor elkaar te krijgen. Nou, dat heb ik geweten! Ik wist dat die tocht voor mij zwaar ging worden maar zo zwaar!! Nou weet ik niet of die paar extra weken conditie trainen het makkelijker had gemaakt. En het doel wat ik had was misschien ook wel een beetje hoog gegrepen, maar ja, het was mijn doel. Vijf dagen met Henne en Jelle over de Ötztaler alpen gelopen, geklommen, afgedaald, gesnurkt, doorgestapt, gezopen, voet je voor voetje gestapt, uit staan hijgen, flink gezweet en met snot, zweet en tranen afgezien. Per dag tochten gedaan van om en nabij 6,5 uur van berghut naar berghut. Geweldig! Wat een uitdaging! Wat voel je je dan klein in dat onvoorstelbaar grootse, soms onherbergzame landschap. Wat een prachtig mooie omgeving en wat wat het voor mij afzien... Ik ben werkelijk iedere dag een paar keer zowat dood gegaan. De conditie die ik in de voorgaande vijf maanden opgedaan heb is dan wel redelijk om het dagelijkse leven door te komen maar dit is andere koek. Hier heb je echt nog wel wat meer voor nodig. Ik moest bij de steile stukken echt om de zoveel meter even stoppen om bij te komen, uit hijgen, lucht naar binnen zuigen, moed verzamelen, de berg vervloeken en weer door. Op m'n tandvlees, op karakter en niet op mijn uitmuntende conditie heb ik het toch mooi gedaan! Wat kwam ik de, toch al behoorlijk ijle lucht, te kort zeg! Maar wat was het SUPER! Negen maanden na de operatie stonden we wel mooi een aantal keren op bijna 3000 meter hoogte. Het afzien waard. En nu verder trainen...

Het kan hard gaan

Het hele herstel ging al vreselijk snel en nu denk ik dat ik al weer aardig op weg ben. Soms slaat er nog wel eens een beetje meer vermoeidheid toe dan normaal maar ik mag daar absoluut niet over klagen. Door al het trainen vanaf de hartrevalidatie van begin maart, hardloop interval trainingen en de twee keer per week fysiotherapeutische fitness heb ik vorige week, vrijwel vijf maanden na de ingreep op 2e Pinksterdag 5 km aan één stuk hardgelopen. En gisteren hebben we 6 km rond gerend! Wauw man, dat voelt wel heel erg goed. Ik ben er klaar voor. Ik werk nu bijna volledig en vanaf juli weer helemaal, dat is nog wel een klein dingetje. Alles bij elkaar vermoeid het werken nog het meest maar zeker niet meer zoals een maand geleden. aan het einde van de week stortte ik nog wel eens een soort in en dat is nu zo terug gebracht dat ik even wat rustiger aan moet doen en dan zo weer verder kan. Dus door met trainen. En wat voel ik nu eigenlijk nog van m'n kleppie? Soms, heel soms voel ik nog wel eens een soort knijpje rond m'n hart maar dat is eigenlijk niet noemenswaardig en zeker niet vergelijkbaar met voor september vorig jaar. En met hoesten of niesen voel ik altijd nog een beetje dat plekje op mijn borstbeen, dat is eigenlijk de laatste tijd niet verbeterd en normaal voel ik daar helemaal niets van. Wie weet wanneer dat pas over is. Maar goed, alles bij elkaar ben ik dus na een maandje of zes weer volledig aan de gang.

En nu zelf verder

Zoals ik al zei in mijn vorige berichtje moet je nu na de revalidatie zelf verder. Ik had al gehoord dat er velen na de revalidatie er de brui aangeven met dat trainen maar dat kan ik niet laten gebeuren dus verder bij Somatic in het dorp. Als afsluiting heb ik ook weer een inspanningstest moeten doen en volgens die gegevens ben ik al best vooruit gegaan. Natuurlijk voel ik dat ook maar die gegevens zijn ook leuk. Nu trapte ik 224 Watt! En m'n anaerobe drempel (inspannings drempel) is gestegen van 134 naar 142 bpm dus dat gaat al weer aardig. Maar ik voel ook dat ik er ook nog niet helemaal ben waar ik wil zijn. De energie raakt nog veels te snel op maar ik moet eerlijk zeggen dat als je alleen de gewone dag dagelijkse dingen doet, het best goed te doen is als je thuis de dingen doet op je eigen tempo en daarnaast een stukkie fietsen of wandelen, boodschapje doen en wat in de tuin rommelen. Maar om naast het werken, wat ik nog niet eens volledig doe en kan, nog wat andere dingen te doen heb je gewoon nog veel meer energie nodig. Maar ja, het is pas vier maanden geleden dat ze de boel opengetrokken hebben. Om weer volledig fit te worden heb ik mijzelf een paar doelen gesteld. Eind augustus moet ik klaar zijn voor de huttentocht met Henne in Oostenrijk, eind juni weer volledig aan het werk, de vijf kilometer aan een stuk kan hardlopen en half augustes de tien achter elkaar kan rennen. Een goede stok achter de deur, dus flink aan de bak ermee. Helaas kan ik nog niet vreselijk veel trainen want de energie is toch nog zo beperkt dat iedere dag iets extra's naast het werken er niet altijd in zit. Nou ja, als je 2 keer per week een uur fitness en 1 keer interval hardlopen wat ik vanaf nu naar 2 keer wil uitbreiden niet veel vindt natuurlijk. Soms sla ik nog wel eens een in gedachte genomen intervalletje over als ik voel dat het nog iets te veel van het goede is. Dus na een intake heb ik een paar 1 op 1 trainingen van Arjan van Somatic gehad om te kijken welke apparaten en oefeningen ik het best in de fitness kan gaan doen. Vanaf vorige week ga ik dan 2 keer per week aan de apparaten. Met het interval lopen erbij voel ik best wel verschil met een week of wat geleden dus we gaan de goede kant op.

Nu eerst wat vakantie inhalen dus zit ik dit heerlijk aan het strand van Nidri op het Griekse eiland Lefkas te schrijven. Hierna er vol tegenaan dan!

Klaar met revalideren

Nog lang niet klaar met het herstel maar wel klaar met de revalidatie in het UMC. Die zes weken zijn echt om gevlogen. Super begeleiding van Lotte en de twee Charlottes. Het hele traject gaat gewoon om interval en dat je voelt wanneer je je grens bereikt en moet stoppen. En hoe je dat doet maakt niet uit. Drie keer zwemmen met iedere keer een ander spel waarbij je behoorlijk kapot kan gaan en de fitness oefeningen om de spieren weer in conditie te krijgen afwisselend met conditie training op de fiets en loopband. Twee minuten kapot gaan, twee minuten om tot rust te komen voor de volgende oefening. Alles bij elkaar heb je er zeker veel baat bij. Ze leren je hoe en wat je traint en laten je ervaren dat je hart best wel weer veel aankan. Het fitte groepje bestaat hoofdzakelijk uit veel jongere deelnemers met gerepareerde kleppen, gedichte gaten en afgeschaafde hartspieren. Geen doorsnee hartpatiënten met dicht geslibde aderen, dus voor de operatie allemaal redelijk in conditie. Het werken met al die apparaten vind ik zelfs zo leuk en goed dat ik ermee doorga bij het fysiotherapeutisch centrum in het dorp, waarmee ik naast het interval hardlopen weer op m'n oude, of eigenlijk een nog betere conditie moet komen. Want dat is best nog ver te zoeken. Ik stort nog wel eens in qua vermoeidheid. Alle bezigheden vreten je energie beetje bij beetje op en je lijf vult het nog niet voldoende snel aan zodat je op een gegeven moment leeg ben. Het klinkt heel logisch maar normaal gesproken sta je daar niet zo bij stil, maar nu slaat het nog gewoon toe. Of je wil of niet. Maar goed, ik hoorde dat ook van mijn mede lotgenoten dus zo gek is dat niet en met al dat trainen moet dat ook best wel weer goed komen maar ik moet wel iets vaker even niks doen. Dat is lastiger dan je denkt.

Werken en revalideren

Alweer in de vijfde week van de revalidatie en ook alweer een aantal weken drie halve dagen aan het werk. Tijdens één van de infosessies vanuit de hartrevalidatie zei de maatschappelijk werkster dat je nog niet moet gaan werken als je in de revalidatie zit. Fijn zeg, ik was dus net weer begonnen en vond ook dat het best wel weer kon. Maar dat valt tegen! Als je gewoon de dagdagelijkse dingen en regelmatig een wandelingetje doet zoals een paar weken geleden denk je dat je een hele Piet bent. Maar als je dan naast de twee revalidatietrainingen, waar ik ook behoorlijk tekeer ga, nog maar drie halve dagen per week aan het werk ben, dan is de pap aan het eind van de week toch wel aardig op. En zeker als er dan op die andere halve dagen nog wat huis en tuinwerk gedaan wordt. Dan kom je er wel achter dat de conditie zeer, maar dan ook zeer sterk verminderd is. Sterker nog, die is er helemaal niet meer. Oké, de basisconditie is misschien weer wat terug maar bij een beetje langdurige inspanning, nul komma nul. Ik moet dan regelmatig even zitten, uitpuffen, herstellen en weer door. Ik zie het maar als een interval training waarmee de conditie weer beter moet worden. Maar waar ik nooit bij stil stond is ook de intensiviteit van werken. Dat ging toch altijd vanzelf! Altijd meer dan 40 uur per week en 's avonds nog even wat afmaken was heel gewoon. En nu met alle signalen, vragen, dingen uitleggen, uitzoeken, regelen, telefoontjes, gesprekjes zo hier en daar, schakelen van het ene naar het andere tijdens het werk is me een partij intensief! Je komt er dan achter dat alles bij elkaar, fysiek en mentaal best wel een ding is. Iets gas terug nemen kan dus geen kwaad en rust nemen is ook belangrijk voor het herstel. 'Werk' aan de winkel dus, of juist wat minder. Aan de conditie ben ik al aan het werk want eind augustus moet deze toch wel weer aardig op peil zijn want dan ga ik een huttentocht in de Oostenrijkse bergen lopen. Met flink wat training moet dat toch lukken. En dat volledig werken komt ook wel weer, we zijn pas drie maanden na de operatie... Dus eigenlijk heb ik niks te klagen en dat doe ik echt niet want tijdens al die inspanningen voel ik niet eens dat ik een hart heb. Wat sneller en heftiger kloppen natuurlijk maar wat ik nog steeds gek vind is dat ik dus niks onrustigs of zoiets meer voel. Super!

Rennen!

Wauw, ik heb net met Mieke de eerste kilometers hardgelopen! Toch spannend om zelfstandig zo'n inspanning te doen. Uiteraard rustig aan want het moet toch allemaal weer een beetje opgebouwd worden dus zijn we begonnen met een beginners schema van 2 minuten intensief en 2 minuten rust over een afstand van ruim 4 kilometer. Nou ja, intensief, tijdens de laatste revalidatie had ik op de loopband al een paar minuten 8 - 8,5 km/h gelopen en dat tempo hebben we nu ook aangehouden maar dan 8 sessies achter elkaar. Hartslag in de gaten houdend want die moet niet te lang erg hoog zijn. Ik ben echt weer een beginner! Maar toch, we rennen weer! Heerlijk!