Intake

Er wordt gelukkig vaart achter gezet want eind van de week al een intake voor een dagopname voor de hartkatheteristie. Formulier invullen op een grote tablet en een gesprekje met een verpleegkundige. Aangegeven dat ik licht allergisch ben voor contrastvloeistof omdat ik gelezen had dat bij de katerisatie ook contrastvloeistof gebruikt wordt. Je weet het maar nooit.

Echo uitslag

Die plaspillen doen het goed zeg. Ik blijf constant zo'n 3 kg onder mijn oude gewicht. Ideaal! Broeken moeten iets strakker aangehaald worden, buikje bijna weg, voelt ook goed. De dag na de echo waren we op bezoek bij een andere cardioloog omdat mijn cardioloog er een tijdje niet was. Hij legde mijn mankement nogmaals zeer goed uit. En de echo bewees dat de druk in mijn rechter harthelft wat minder geworden was omdat de longontsteking al wat afnam. Plaspillen blijven slikken want met minder zuurstof in de longen komt er vocht vrij en dat moet je niet hebben. Goed nieuws maar niet goed genoeg om niks meer te doen. De volgende stap is eerst een hartkatheterisatie om te zien of de kransslagaders om mijn hart goed zijn. Gewoon uit voorzorg. Daarna worden alle gegevens verzameld en besproken in het cardiologenteam en wordt er besloten wat het beste is en wordt ik overgedragen naar het UMC waar ze de operatie uitvoeren. Daarna ga ik weer terug naar het Diak voor de nazorg. Uh? Volgens de zaalarts zou dat gelijk gebeuren maar nu wordt dat pas na een hart katheterisatie? De zaalarts wist dus eigenlijk niet welke procedure gevolgd werd. Gek.
Die dubbele longontsteking hakt er behoorlijk in moet ik zeggen. Snel moe. Komt dat door de longontsteking of die kapottere hartklep? Vandaag voor het eerst een stukje in de prachtige najaarszon gewandeld. Dan kom je erachter.

Kapot

Als je dan denk je dat je heel wat bent, dan kom je bedrogen uit. Je denk dan dat je gewoon weer verder want je bent uit het ziekenhuis maar daar kom je snel genoeg achter. Het is echt anders dan een week geleden.

Naar huis

Die zaterdag een goed gesprek met de weekend verpleegkundige gehad. Top wijf! Ze zou mijn situatie, geen koorts meer, voel me kip lekker, niet meer benauwd en een vrouw met chemo alleen thuis met de dienstdoende cardioloog bespreken. Na een kort onderzoekje mocht ik naar huis!

Hartelijk afscheid van mijn 88 jarige slapie genomen en gauw naar huis.

Wat beter

De volgende dag was het 38,4 en de zaalarts besloot toen om tegen de longarts zijn regels in toch te gaan beginnen met antibiotica. Schot in de roos! Direct vrijwel geen benauwdheid meer en begon me langzaam aan die dag steeds beter te voelen. He he, eindelijk. Maar ze bedachten nog wat anders. Tijdens een familie gesprek heeft de zaalarts alles nog een keer goed uitgelegd en de echo laten zien. Er zou maandag nog weer een echo plaatsvinden om te kijken of de druk in de linkerkant van mijn hart afgenomen zou zijn door de afnemende longontsteking. Dus moest ik het weekend blijven! Het leek wel of ze er alles om deden om mij te houden. Na de echo van maandag zouden alle gegevens verzameld worden, doorgestuurd worden naar het UMC, want daar zal het gaan gebeuren, dinsdag besproken worden in het kleppenoverleg, en zal ik horen wat er nog meer als vooronderzoeken moest gebeuren.
De ene vrouw weg en een andere, nog rustigere, kwam. Toen er nog een man bij kwam werd het wel erg druk op de kamer. De man was een zeer druk snot ophalend persoon die van een andere kamer kwam omdat het daar te druk was. Tja. Ik verdacht hem dat hij een Georgisch onderwereld figuur was. Onzin natuurlijk, maar je fantaseert er wat op los over de andere kamergenoten. De oudere mevrouw zag hem ook niet zo zitten en liet dat met veelzeggende hoofdknikjes aan mij weten. Meer was niet nodig. Hij kreeg ook een hele vracht visite waarmee hij vrij laat nog naar de koffiekamer ging. Wij gingen om 22.00 uur slapen en kwam hij veel later de kamer ingeslopen. Zie je wel, duistere zaakjes, haha.

Toch een CT scan

De volgende ochtend weer een plasinfuusje en dat scheelde maar zo 2 kg. Dus 2 liter vocht was er al weg maar de benauwdheid bleef. Die dag was ik gestopt met paracetamol omdat ik geen last meer van pijn in mijn hoofd had die ik al vanaf het weekend had en toen bleek ik een beetje verhoging te krijgen. Mede daarom werd er nu ineens wel gedacht aan een ontsteking, Toen ze daar een beetje over begonnen te treuzelen of en wanneer ze nu wel een CT-scan gingen doen sprongen de stoppen bij ons en vooral bij Karin wel een beetje door. We kregen een beetje het gevoel dat alles zomaar wel heel erg makkelijk doorgeschoven werd. Na een goed gesprek met de zaalarts werd er besloten om de scan die middag gelijk te doen.
Voor zo'n scan wordt er contrastvloeistof via het infuus toegebracht en terwijl de verpleegkundige naderhand zei dat het lijkt dat je in je broek plast werd ik niet goed. Ik verstijfde en zag haar nog paniekerig zwaaien naar de anderen in de CT ruimte. Er werd iets ingespoten door de CT hoofdman en ik kwam weer een beetje bij zinnen en mijn vuur rode bonkende kop nam gelijk af. Een reactie op de contrastvloeistof zeiden ze. Dat kan wel eens gebeuren. De scan liet zien dat er toch een ontsteking aan de bovenzijde van mijn beide longen zat wat dan een dubbele longontsteking wordt genoemd maar omdat ik maar een beetje verhoging had kreeg ik geen antibiotica. Heel vreemd natuurlijk. Met een heel verhaal van een longarts dat antibiotica niet goed is en dat er daarom in sommige landen mensen niet meer geholpen kunnen worden door resistentie tegen antibiotica. Ik zou dit kunnen krijgen als de verhoging 38,5 zou zijn.
Ondanks de licht benauwdheid heb ik toch behoorlijk wat meter rond gelopen en voelde me best wel weer aardig. Maar ja, je doet ook echt helemaal niks. Dus niet echt iets om moe van te worden. Grappige gesprekjes en samen met mijn oudere slapie aan tafel gedineerd.

Vet lekke hartklep

Die woensdag moesten er een paar mensen van het UMC komen want de echo ging gebeuren met een nieuw 3D apparaat waar de Diakkers te weinig ervaring mee hadden en dus nog door de UMC-ers getraind moesten worden. Ze hadden me verteld wat er ging gebeuren maar het was nog erger dan ik me had kunnen voorstellen. Een slang door je slokdarm is niet fijn kan ik je zeggen! En niet zo'n klein slangetje ook! Ik heb misschien een 20 seconden mijn adem onder controle kunnen houden maar de rest van het onderzoek was één groot gevecht om lucht. Gelukkig kreeg ik aan het eind van de middag de uitslag maar dat was niet de beste. Eigenlijk konden ze geen aanwijsbare reden geven van de benauwdheid maar wat er wel te zien was geweest was niet zo best. De lekke Mitralis hartklep was veel lekker dan voorheen. De draadjes of spiertjes waar de hartklep aan hangt zijn gebroken of gescheurd en kunnen de klep niet meer omhoog trekken zodat hij nu volledig doorslaat. De opgebouwde druk in de linkerkamer blijft niet onderdruk staan want die stroomt gewoon weer terug. Hierdoor is de ander kant van mijn hart de boel aan het compenseren door harder en sneller te slaan en dat kan wel even maar je wordt er geen honderd mee. Mijn hartslag deze week is toch zo gemiddeld 80-90 slagen p/min. Dat moet dus gerepareerd worden. Daarnaast is er een sloot aan vocht in mijn longen gezien en kreeg daarvoor direct plasmedicatie waardoor de benauwdheid ook weg zou moeten gaan.

Ik voelde mij vandaag een stuk beter dan de dagen hiervoor. Om toch een beetje beweging te hebben liep ik een rondje afdeling of de gang van de verdieping op en neer want verder mocht ik niet. In de koffiekamer de cardioloog even gesproken en zij was toch behoorlijk stellig dat ik met dit geen 100 zou worden en dat het dus echt gerepareerd moest worden. Ook de 88 jarige mevrouw voelde zich wat beter en we hebben het over van alles en nog wat gehad. Grappig. Op deze dag is er nog een vrouw op de kamer bijgekomen maar eigenlijk hebben we die niet echt opgemerkt. Het was 'onze'  kamer.

De malle molen van een ziekenhuis

Dan kom je ineens echt in de malle molen terecht. Omdat er best wel tegenstrijdige uitkomsten van de onderzoeken waren werd er besloten om de CT scan te skippen. De reden was dat ik geen verhoging of koorts had terwijl er wel een verhoogde onstekingswaarde was en ik ook totaal niet onstekingsachtig overkwam en nog steeds benauwd bleef. Daarnaast was er op de thoraxfoto niets in mijn longen te zien of te horen. Dus de gedachte ging toen veel meer uit naar mijn al wat lekkende hartklep die ze de volgende dag eens wat nader wilden gaan bekijken met een echo via de slokdarm. Dus nog een nachtje blijven.
Deze, voor mij aller eerste ziekenhuisnacht werd en nog iemand mijn kamer opgereden en de volgende ochtend lag er iemand tegenover mij achter het gesloten gordijn wat later op de dag een beetje aan de kant geschoven werd. Daar lag een behoorljjk oude vrouw die net een bloedtransfusie had gekregen en deze dag, net als ik veel geslapen heeft. We zullen het wel nodig gehad hebben. Aan het eind van de dag pas even met haar gesproken. Het was een toch zeer krasse mevrouw van 88. We hadden gelijk op een of andere manier een klik.

2e keer EHH

De volgende dag was het allemaal niet veel beter geworden dus toch maar even naar de huisarts die ook tot een hoge ontstekingswaarde kwam en dus weer naar de EHH waar weer alle toeters en bellen aangesloten werden. Conclusie een longontsteking of longembolie. Maar om daar exact achter te komen moest er de volgende dag een CT scan volgen. Dus een nachtje blijven. Dat was mijn allereerste overnachting in een ziekenhuis en kwam alleen op een kamer te liggen waar 's nachts iemand bij kwam.

Eerste Hart Hulp

Dan ga je van de huisartsenpost in Zeist bijna met de ambulance naar de Eerste Hart Hulp van het Diaconessenhuis in Utrecht. Het had weinig gescheeld maar wij konden toch met de auto. Gelijk aan de monitor, bloed afgenomen en in de gaten houden. En blijkt dat ik ook een verhoogde ontstekingswaarde in mijn bloed heb. Al met al kwam de assistent cardioloog met de conclusie dat ik een ontstoken hartzakje had en nog steeds een behoorlijk hoge hartslag van ronde 90. Geen infarct in ieder geval. Maar exact kon hij de vinger er niet opleggen. Ver in de middag kon ik weer naar huis met paracetamol want dat was daarmee te behandelen.

Wat is dat?

Op een mooie zonnige zaterdag eind september had ik heerlijk in de tuin gewerkt en als afsluiter een stukkie op de motor rond gereden. 's Avonds liepen we weer naar het huis van vrienden  nadat we in Houten heerlijk Grieks gegeten hadden. Sta ik me daar toch te hijgen van 800 mtr. lopen!! Gek, maar ja, nog een paar wijntjes en dan laat naar huis. 's Nachts wordt ik me toch wakker en leek het wel of er iets op mijn borst lag. In mijn gedachte is het nog steeds een witte ovaal ronde steen op een plankje. In de halve slaap leek het daar in ieder geval op. Maar er was ook wat meer aan de hand. Naast de druk op mijn borst was ik gewoon ook kortademig en had een behoorlijk hoge hartslag en dat zonder enige inspanning. Ik heb hem niet opgemeten maar het was een slag van minimaal 130- 140. Ik ben niet zo bellerig dus even rustig blijven liggen dan komt het wel weer tot rust. Dat was ook wel een beetje zo maar de kortademigheid en hogere hartslag bleef. Toch weer in slaap gevallen en 'smorgens vond Karin het toch een goed idee om de huisartsenpost te bellen. Ik ging daar niet eens tegenin. Dat zegt genoeg.