Toch een CT scan

De volgende ochtend weer een plasinfuusje en dat scheelde maar zo 2 kg. Dus 2 liter vocht was er al weg maar de benauwdheid bleef. Die dag was ik gestopt met paracetamol omdat ik geen last meer van pijn in mijn hoofd had die ik al vanaf het weekend had en toen bleek ik een beetje verhoging te krijgen. Mede daarom werd er nu ineens wel gedacht aan een ontsteking, Toen ze daar een beetje over begonnen te treuzelen of en wanneer ze nu wel een CT-scan gingen doen sprongen de stoppen bij ons en vooral bij Karin wel een beetje door. We kregen een beetje het gevoel dat alles zomaar wel heel erg makkelijk doorgeschoven werd. Na een goed gesprek met de zaalarts werd er besloten om de scan die middag gelijk te doen.
Voor zo'n scan wordt er contrastvloeistof via het infuus toegebracht en terwijl de verpleegkundige naderhand zei dat het lijkt dat je in je broek plast werd ik niet goed. Ik verstijfde en zag haar nog paniekerig zwaaien naar de anderen in de CT ruimte. Er werd iets ingespoten door de CT hoofdman en ik kwam weer een beetje bij zinnen en mijn vuur rode bonkende kop nam gelijk af. Een reactie op de contrastvloeistof zeiden ze. Dat kan wel eens gebeuren. De scan liet zien dat er toch een ontsteking aan de bovenzijde van mijn beide longen zat wat dan een dubbele longontsteking wordt genoemd maar omdat ik maar een beetje verhoging had kreeg ik geen antibiotica. Heel vreemd natuurlijk. Met een heel verhaal van een longarts dat antibiotica niet goed is en dat er daarom in sommige landen mensen niet meer geholpen kunnen worden door resistentie tegen antibiotica. Ik zou dit kunnen krijgen als de verhoging 38,5 zou zijn.
Ondanks de licht benauwdheid heb ik toch behoorlijk wat meter rond gelopen en voelde me best wel weer aardig. Maar ja, je doet ook echt helemaal niks. Dus niet echt iets om moe van te worden. Grappige gesprekjes en samen met mijn oudere slapie aan tafel gedineerd.