Een leven gered?

Ondanks de slaappil werd ik toch voor het wekken wakker en dat was redelijk vroeg want er moest nog wel het een en ander gebeuren. Nogmaals wassen met die scrubzeep en Bactroban weer in de neusgaten, de Goodiebag inpakken, een operatiehemd aan en nog wat pillen. Toch weer anti-allergiepillen tegen de allergie van contrastvloeistof, paracetamol en een slaappil. Ik lag er om ongeveer zeven uur helemaal klaar voor en zou zo tegen half acht door de dagdienst verpleegkundige Julia naar de OK gereden worden. Het werd half acht, kwart voor acht en om even na achten kwam ze vertellen dat er wat vertraging was maar zou snel terug komen om te vertellen waarom. Het zal toch niet uitgesteld worden hé? Dat zeggen ze dan wel bij ieder gesprek dat dit mogelijk is, maar nu nog als je er net helemaal klaar voor bent? En ik niet alleen uiteraard, het thuis front, Karin en de meiden, mijn ouders, familie, buren, vrienden, kennissen en collega's weten dat het vandaag gaat gebeuren en de velen zijn toch stik zenuwachtig of in spanning. Bij mij valt het gek genoeg, gelukkig mee. Dan komt de zaalarts met de verpleegkundige en trekt er een stoel bij terwijl ze zegt dat ze geen goed bericht heeft. De hele operatie gaat vandaag niet door omdat er een spoed geval is. Er wordt op dit moment een longtransplantatie uitgevoerd en dat is echt spoed. Wat ik daarvan vond? Daar kan je alles van vinden denk ik dan maar veranderen doe je het toch niet. Natuurlijk balen zo vlak van tevoren want je bent toch opgeladen voor zo'n ingreep en ook het feit dat het vandaag of morgen ook niet kan is helemaal balen. Dinsdag kan het weer. Dus je kan gewoon naar huis! Maandag om 19.00 weer terug want de voorbereidingen zijn dan niet meer nodig en dinsdagmorgen om 8.00 ben ik weer aan de beurt. Hoop ik toch, want dit zullen ze toch geen tweede keer gaan flikken. De chirurg kwam ook nog even langs. Toch prettig. De longtransplantatie had natuurlijk voorrang en daarna had hij vier dagen vrij, dus vandaar kon hij pas weer op dinsdag opereren. Samenloop van omstandigheden. Met het slaappilletje in de benen ging dan licht slaapwandelend maar weer huiswaarts. Thuis waren Karin en de meiden door de buren opgevangen want dit was hen zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Je stelt je op zo'n spannende dag vreselijk in en dan gaat het zo krap van te voren niet door. Een goede vriend zei vandaag dat we hiermee bijgedragen hebben om een leven te redden. En zo is het ook! Dat van mij kan best nog wel een paar dagen wachten. Even het slaappilletje en het verloop van deze dag verwerken, wat een vreemde onwerkelijke dag!
En toch leuk dat ik nu, voor de tweede keer, oud en nieuw kan vieren en oliebollen kan eten. Ja, voor de tweede keer. Afgelopen dinsdag hadden de buren al voor ons een oud en nieuw georganiseerd met oliebollen, appelflappen en vuurwerk en al, omdat ik dan in het ziekenhuis zou liggen. Was erg leuk.

De opname

Woensdag 28 december om 14.00 moest in in het UMC zijn voor de opname. Uiteraard eerst weer een beetje bloed afnemen want daar hadden ze denk ik nog niet genoeg van. Op de afdeling met de verpleegkundige Julia de intake en allerlei onderzoekjes gedaan en info gekregen. Van haar ook een Goodie bag gekregen. Leuk, maar het is een plastic zak waarin spullen komen wat je alleen op IC nodig hebt, de rest wordt op de afdeling opgeslagen. Gesprekje met de zaalarts, apothekaresse en aan het eind van de middag de chirurg, drs Meijer. Prettig gesprek en vooral gehad over de keuze van een biologische of mechanische klep indien een reparatie toch niet afdoende zal zijn. Toch gekozen voor een biologische klep die eigenlijk maar 10-15 jaar mee gaat want ik had eerst gekozen voor een mechanische. Lastige keuze. Toch hiervoor gekozen omdat je dan je verdere leven geen antistollingsmiddel hoeft te slikken en dan volledig onder controle zou komen van een trombose dienst, op moet passen met wondjes en interne bloedingen waaronder na lang gebruik verhoogde kans op een hersenbloeding. Dan maar een gedeeltelijke varkensklep die misschien nog een keer vervangen moet worden. Maar we gaan er niet vanuit dat deze keuze nodig is. De chirurg gaf mij een goed gevoel, kundig en met veel ervaring in Mitralisklep operaties. Ze doen dit soort operaties ongeveer 100 keer in het jaar dus het komt wel een paar keer per week langs. Hijzelf en het hoofd van de afdeling doen deze operaties, dus ik ben in goede handen. Ik heb hem nog even gevraagd of hij er zin in had en dat had hij zeker. Daar moest hij wel hartelijk om lachen. Erg goed om vooraf toch even met degene die in je gaat zitten snijden, zagen en sleutelen gesproken te hebben. Ik moet zeggen dat ik gaandeweg de avond merkte dat ik veel minder zenuwachtig was geworden. Het vertrouwen is er.
Je raakt wel weer gelijk in de ziekenhuis modus. Beetje op bed liggen, appjes versturen, nieuws kijken, tv kijken maar er niet naar luisteren. Dan maar even douchen met een speciale scrubzeep om alle bacteriën te doden en een beetje bactroban in je neus stoppen horen ter voorbereiding van de operatie. Op tijd gaan slapen maar dat valt niet mee, toch midden in de nacht maar even slaappilletje erin. Morgen gaat het gebeuren...

Kerstborrel

Vrijdag voor de Kerst was er een Kerstborrel georganiseerd op het werk. Dus net voor de lunch er naartoe voor een lekkere uitsmijter van Janny natuurlijk. Veel mensen gesproken, toch even snel wat zaakjes gedaan, gezellig geborreld en na een halve dag op het werk weer naar huis. Blijkt dat toch een aanslag te zijn. Dan kom je erachter dat het goed is geweest om de voorgaande weken vanuit huis te hebben kunnen werken. Dat heeft echt een rust opgeleverd en dat is ook nodig in de aanloop naar zo'n zware operatie. Dat onrustige gevoel rond m'n hart en hartkloppingen had ik de laatste weken niet meer gehad maar nu was het toch een klein beetje terug en ik was afgedraaid alsof ik een week hard gewerkt had. Als je dat altijd zonder moeite gedaan hebt vind je het nog steeds belachelijk dat dit zo is. Nu eerst lekker Kerst vieren met familie en vrienden.

Opname oproep

Donderdag sprak ik nog een paar collega's en natuurlijk heb je het dat even over op handen zijnde operatie. 'Nee, nog niks gehoord, dus ik kan nog best wel oliebollen eten en vuurwerk afsteken, hoor. Dat doen ze niet tussen de feestdagen'. Terwijl ik dat tegen één van m'n collega's zei belt er op de achtergrond iemand anders. Kijk even op het schermpje en zie UMC staan! En wil weer verder gaan met het gesprek. UMC? Nog een keer kijken of ik het wel goed gezien heb. Ja, nog UMC in het scherm en ben te laat op over te pakken. Ze spreken al een voice mail in hoor ik. Snel gesprek afgerond en ik voelde toen al wat onrust. Voice mail afluisteren en terug bellen want het gaat over de opname. Volgende week woensdag 28/12 opname en dan is de operatie op donderdag 29/12. Wouw, toch week 52! Ik moet eerlijk zeggen dat ze beter een valdispertje bij zo'n bericht moeten doen want de zenuwen springen dan gelijk sky high! Natuurlijk weet je dat het eraan komt maar nu weet je dat het volgende week echt gaat gebeuren. 'Je komt er niet meer onderuit' gevoel komt dan naar boven. 'Shit, dit is nu echt menis'.

Screening

De screening is een behoorlijk opeenstapeling van onderzoeken en gesprekken. Zes buizen bloed, thorax foto, hartfilmpje, longfunctie, gesprek met apotheek, anesthesioloog, afdelingsverpleegkundige en de zaalarts allemaal op 1 ochtend. Goed hoor. Niemand kon vertellen wanneer de operatie exact zou zijn maar wel veel info gekregen over de narcose en het verloop na de operatie. Ze vertelde aan hoeveel 'lijnen' je komt te hangen. Je wilt het niet weten, het zijn er heel wat. Vooral gesproken over de luchtslang die in je keel geschoven wordt. Gelukkig doen ze dat als onder narcose bent maar wat dan als je wakker wordt? Dan zit dat ding in je strot. Lijkt mij niet echt lekker vooral als ik denk aan de braakneigingen en het gevecht om lucht met de echo via m'n slokdarm. Voor de rest komen er allerlei lijnen voor toevoer van medicatie en afvoer van vocht. Na de operatie een dagje op IC en daarna naar de MC om dan een weekje naar de afdeling te gaan.

De zaalarts gaf een zeer duidelijke uitleg wat hij en de chirurg precies gaan doen en liet alles duidelijk zien op een hart op een pootje die aan alle kanten opengeklapt kon worden. Er komt een ring om mijn klep om hem beter te laten sluiten en er worden goretex draadjes geplaatst om de afgebroken klepspiertjes te vervangen als de oude niet meer bruikbaar zijn. Dat ze afgebroken zijn is wel zeker want die klep fladdert maar een end weg. Daarnaast wordt een borstslagader los gemaakt en het uiteinde weer achter de vernauwing vastgezet. Alles bij elkaar zal het een 3 a 4 gaan duren. Dan moeten we het nog even over de risico's hebben. Wil je dat weten? Hij moet het toch vertellen. Het ergste is overlijden tijdens de operatie maar gezien mijn conditie is die kans erg klein maar je weet maar nooit. Ze gaan via de rechterkamer naar de linkerboezem om daar de nieuwe klepring om de bestaande klep te plaatsen waar die met hechtingen vastgezet moet worden. Daar vlakbij zit een sinusknoop die de impuls aan de hartspier geeft om samen te trekken. Die kan geraakt of zelf doorboort worden. Als die geraakt wordt kan dat weer herstellen maar als die doorboort wordt dan zal er later een pacemaker geplaatst moeten worden. Ze kunnen dat ding ook niet zien dus dat ervaar je dan later vanzelf. Daarnaast kan er wat kalk in een ader loslaten die naar je hersenen schiet en daar een tia kan veroorzaken. Dat gebeurt bij 1 a 2 %. Je zou er maar tussen zitten. Nabloedingen, ontstekingen, genoeg zo....

Werken

Moeilijk om toe te geven maar het werken valt niet meer mee. Eerst kon ik het nog afdoen door te denken dat het nog de nasleep van de longontsteking was maar dat is het echt niet meer. Niet alleen raak ik sneller vermoeid door lichamelijk werk waardoor ik regelmatig moet uithijgen maar ook door intensief computerwerk raakt mijn hart ook behoorlijk van streek. Die lekkende klep kost toch behoorlijk wat energie en levert na wat intensief werken een rommelig, onrustig hart op. Voordat ik dat erkende duurde wel even maar moet dat nu toch toegeven. Na een week werken waarin ik al een dag thuis was gebleven moest ik een weekend bijkomen om de boel tot rust te krijgen. Naast mijn toch al hoge hartslag leek het of hij ook onregelmatig begint te bonken en tikken en rommelen. Erg vervelend, opgejaagd gevoel. Maandag ging ik weer aan de gang en bleek dat de onrust erg snel terug kwam en moest ik er echt aan geloven. Met mijn werkgever afgesproken dat ik het tot de operatie rustig aan moet gaan doen en vanuit huis ga werken. Het is ook veel beter zo. Ik kan het zo beter onder controle houden. Toegeven dat je niet meer hetzelfde kan werken dan voorheen valt niet mee.

Voorlopige planning

De voorlopige planning dat de operatie plaats gaat vinden is tussen week 52 en 2. Dat komt wel erg dichtbij.