De screening is een behoorlijk opeenstapeling van onderzoeken en gesprekken. Zes buizen bloed, thorax foto, hartfilmpje, longfunctie, gesprek met apotheek, anesthesioloog, afdelingsverpleegkundige en de zaalarts allemaal op 1 ochtend. Goed hoor. Niemand kon vertellen wanneer de operatie exact zou zijn maar wel veel info gekregen over de narcose en het verloop na de operatie. Ze vertelde aan hoeveel 'lijnen' je komt te hangen. Je wilt het niet weten, het zijn er heel wat. Vooral gesproken over de luchtslang die in je keel geschoven wordt. Gelukkig doen ze dat als onder narcose bent maar wat dan als je wakker wordt? Dan zit dat ding in je strot. Lijkt mij niet echt lekker vooral als ik denk aan de braakneigingen en het gevecht om lucht met de echo via m'n slokdarm. Voor de rest komen er allerlei lijnen voor toevoer van medicatie en afvoer van vocht. Na de operatie een dagje op IC en daarna naar de MC om dan een weekje naar de afdeling te gaan.
De zaalarts gaf een zeer duidelijke uitleg wat hij en de chirurg precies gaan doen en liet alles duidelijk zien op een hart op een pootje die aan alle kanten opengeklapt kon worden. Er komt een ring om mijn klep om hem beter te laten sluiten en er worden goretex draadjes geplaatst om de afgebroken klepspiertjes te vervangen als de oude niet meer bruikbaar zijn. Dat ze afgebroken zijn is wel zeker want die klep fladdert maar een end weg. Daarnaast wordt een borstslagader los gemaakt en het uiteinde weer achter de vernauwing vastgezet. Alles bij elkaar zal het een 3 a 4 gaan duren. Dan moeten we het nog even over de risico's hebben. Wil je dat weten? Hij moet het toch vertellen. Het ergste is overlijden tijdens de operatie maar gezien mijn conditie is die kans erg klein maar je weet maar nooit. Ze gaan via de rechterkamer naar de linkerboezem om daar de nieuwe klepring om de bestaande klep te plaatsen waar die met hechtingen vastgezet moet worden. Daar vlakbij zit een sinusknoop die de impuls aan de hartspier geeft om samen te trekken. Die kan geraakt of zelf doorboort worden. Als die geraakt wordt kan dat weer herstellen maar als die doorboort wordt dan zal er later een pacemaker geplaatst moeten worden. Ze kunnen dat ding ook niet zien dus dat ervaar je dan later vanzelf. Daarnaast kan er wat kalk in een ader loslaten die naar je hersenen schiet en daar een tia kan veroorzaken. Dat gebeurt bij 1 a 2 %. Je zou er maar tussen zitten. Nabloedingen, ontstekingen, genoeg zo....
De zaalarts gaf een zeer duidelijke uitleg wat hij en de chirurg precies gaan doen en liet alles duidelijk zien op een hart op een pootje die aan alle kanten opengeklapt kon worden. Er komt een ring om mijn klep om hem beter te laten sluiten en er worden goretex draadjes geplaatst om de afgebroken klepspiertjes te vervangen als de oude niet meer bruikbaar zijn. Dat ze afgebroken zijn is wel zeker want die klep fladdert maar een end weg. Daarnaast wordt een borstslagader los gemaakt en het uiteinde weer achter de vernauwing vastgezet. Alles bij elkaar zal het een 3 a 4 gaan duren. Dan moeten we het nog even over de risico's hebben. Wil je dat weten? Hij moet het toch vertellen. Het ergste is overlijden tijdens de operatie maar gezien mijn conditie is die kans erg klein maar je weet maar nooit. Ze gaan via de rechterkamer naar de linkerboezem om daar de nieuwe klepring om de bestaande klep te plaatsen waar die met hechtingen vastgezet moet worden. Daar vlakbij zit een sinusknoop die de impuls aan de hartspier geeft om samen te trekken. Die kan geraakt of zelf doorboort worden. Als die geraakt wordt kan dat weer herstellen maar als die doorboort wordt dan zal er later een pacemaker geplaatst moeten worden. Ze kunnen dat ding ook niet zien dus dat ervaar je dan later vanzelf. Daarnaast kan er wat kalk in een ader loslaten die naar je hersenen schiet en daar een tia kan veroorzaken. Dat gebeurt bij 1 a 2 %. Je zou er maar tussen zitten. Nabloedingen, ontstekingen, genoeg zo....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten