Eerste bezoek cardioloog

Bloedwaardes goed, ritssluiting ziet er goed en rustig uit, bloeddruk wat aan de lage kant, een hartslag van 64 en totaal geen ruis meer! De waardes staan nog wel 'onder controle' van een aantal medicijnen die ik moet slikken en die moesten we volgens de cardioloog dan maar eens gaan afbouwen zodat het hart het helemaal zelf gaat doen. Hij was dus erg tevreden met wat hij zag en hoorde. Ik zei nog wel dat de ritssluiting wat scheef loopt waarop hij er eens recht voor ging staan en met z'n timmermansoog naar het litteken op mijn borst keek en grapte dat hij inderdaad een klacht ging indienen bij de chirurg. Nog andere klachten? Nou ja, het borstbeen drukt en trekt nog wel wat en veel last van spierpijn. Dan zie je um denken van, daar heb je er weer zo één die gelijk een verbouwing wil aanpakken en zegt dus gelijk dat het nóg maar vier weken geleden is en dat het best wel een zware operatie is, dus... Meer belasten dan wandelen? Dat mag pas vanaf de hartrevalidatie en het volledig herstel is normaal gesproken een half jaar... En dan ziet hij mij kijken van, ja, ja... Maar goed, het signaal is wel weer duidelijk. Je lijf heeft meer tijd nodig dan je denkt of wil. Ik moet ook zeggen dat ik mij toch aardig gedeisd hou en dat gaat tot nu toe redelijk vanzelf als je een beetje naar je lichaam luistert.

Vervolg hersteltraject

Het vervolg traject is ook ingezet en ze weten je dan vanuit het UMC gelijk te vinden voor allerlei onderzoeks dingen. Uiteraard is er eerst een controle bezoekje afgesproken bij de cardioloog en dat zal een standaard vervolg gaan worden, ben ik bang. Zo kreeg ik ook een oproep om mee te doen aan het VASPP. Het Vasculair Preventie Programma. Een onderzoekprogramma dat ze per persoon opzetten om uit te vogelen wat voor jou persoonlijk het beste is om te doen ter preventie van het dicht slibben van je slagaders. Dat kan zijn van afvallen, meer bewegen, verlagen van het cholesterol tot het aanleren van een andere leefstijl en eetgewoontes. Super goed dat ze dit standaard preventie programma vanuit het UMC doen. Ik ben zeer benieuwd hoe het nu gekomen is dat mijn kransslagader een beetje aan het dichtslibben was. Natuurlijk heb ik alle risico factoren gelezen maar dat is zo algemeen en ben dus erg blij dat dit op mijn persoontje uitgezocht wordt. Je kan snel zeggen dat zal wel door het roken zal komen maar de cardiologen die ik gesproken heb schrokken niet erg van mijn voormalig rookgedrag, die in mijn top rook jaren al niet zeer uitbundig was en de laatste vijf jaar al helemaal niet meer zo wereldschokkend was. Tuurlijk weet je dat je dan een verhoogd risico hebt maar van mijn rookverleden waren ze niet van onder de indruk dus zou het ook door het verhoogde cholesterol of eetgewoontes kunnen komen. We gaan het horen.
Ze weten je dan ook gelijk te vinden voor wetenschappelijk onderzoek, waar je uiteraard toestemming voor moet geven en niet verplicht wordt om hieraan mee te doen. Dat houdt wel in dat er dan wat extra testjes naast het VASPP onderzoek komen die ze dan voor dat wetenschappelijk onderzoek nodig hebben. Dat zijn nogal wat extra dingen maar dat mag de pret niet deren want je helpt daar de gezondheidszorg er toch weer een beetje mee. Ze doen dat ook allemaal op één halve dag dus kost het ook niet de wereld aan tijd. Ik ga er dus aan meedoen en hoor wel wanneer ik mag komen maar ben zeer benieuwd naar de resultaten van het VASPP onderzoek.
Dan heb ik ook de oproep gekregen voor het hartrevalidatie programma. Als ik dat lees voel ik me wel erg oud. Maar ja, het lijkt mij wel erg zinvol om onder controle van specialisten erachter te komen wat mijn gereviseerde hartje nu allemaal aankan. Je mag daar pas na de eerste zes weken herstel mee beginnen dus is de eerste intake afspraak na half februari gemaakt. Dat duurt helaas nog wel even maar sneller moet je voor je eigen bestwil en herstel ook niet willen. Klinkt wel erg suf maar is niet anders.

Alweer drie weken geleden

Net drie weken geleden was ik van de OK naar de IC gebracht. Een weekje in het ziekenhuis en na een week thuis meldde ik dat bewegen allemaal nog wat moeizaam ging en nu is het alweer drie weken geleden. De laatste week gaat het echt snel vooruit en op dit moment voel ik de druk op m'n borstbeen nog wel een klein beetje maar heb eigenlijk het meeste last van spierpijn. Dat is toch erg, hé? Zeiken over wat spierpijn nadat ze een paar weken geleden je hart open gemaakt hebben! Vreemd eigenlijk dat het sleutelen aan je hart totaal niet gevoelig is geweest. Het meeste 'last' heb je van dat doorgezaagde borstbeen. Als er geen andere complicaties bijkomen natuurlijk want dat hoor en lees je ook vaak zat maar dit is zoals de zaalarts zei, een geval dat ze graag zien. Goed herstel, geen complicaties. En zo voelt het ook. De conditie probeer ik al wat op te krikken door regelmatig een rondje te wandelen. Zo loop ik 'al' zo'n vijf kilometer rond en ben van plan om dat langzaam uit te breiden. Eigenlijk gaat dat al redelijk makkelijk en zolang de hartslag niet te hoog komt mag dat en houd ik dat wandelen wel aardig uit. Zo vragen veel mensen of ik al verschil voel. Nou, dat is dus best wel gek. Eigenlijk niet. Het operatieherstel heeft nog de overhand en merk alleen dat mijn hartslag in rust vele malen rustiger is dan voorheen. Vanaf september had ik een hartslag in rust van rond de 90 tot 100. Na de operatie zakt dat ook steeds verder en had van de week een slag van rond de 70 p/min. Dat is voor mijn doen lekker rustig. Na de operatie heb ik wel eens een vreemd hartgevoel gehad, een soort samentrekkend gevoelletje, maar dat vind ik ook niet gek na dat gepruts aan je motor. Het meeste last had ik vanaf 9-'16 van vermoeidheid bij inspanning en hartkloppingen/ onrust bij drukte. Zolang ik nog geen grote inspanning mag doen zal ik daarom nog geen verbetering merken. En daarnaast heb ik ook nog geen (werk)drukte, dus zal ik ook daar nog geen verandering in waarnemen maar wat wel lekker is dat ik geen vocht meer in de longen krijg. Daardoor blijf ik een kilootje of 3-4 lichter van voor september en dat voelt ook weer goed.

Iedere dag wat beter

Heerlijk om weer thuis te zijn en je eigen ritme weer te kunnen bepalen. En dat ritme is de laatste dagen niet erg hoog. Je moet er echt aan toegeven. Het blijkt ook dat er tussen wat langer in bed blijven liggen en redelijk op tijd naar bed maar bar weinig tijd zit. Zeker als je alles wat langzamer moet doen en moet rusten. Bewegen gaat gewoon nog lastig en omdat je je borstkas probeert te ontzien gaan ook je nek en schouders vastzitten, dus nu is het al vanaf de nek wat onprettig. Je wilt niet weten hoe vaak je druk op je borstkas zet. Dat weet ik inmiddels. Het gaat allemaal nog wat moeizaam. Vooral omdraaien in bed, douchen, aankleden, even op de bank liggen, Om nu niet de hele dag binnen te zitten zijn we ook van plan om iedere dag een stukje te wandelen. Ik mag m'n hart nog niet te veel belasten door intensieve inspanning of zo maar wandelen moet kunnen, voor zover de conditie het aan kan. Ik heb geen idee hoeveel dat dan kan zijn. Dus donderdag een kilometertje heen gelopen, bakkie koffie en weer terug. Bizar, als je dan bedenkt dat er net ruim een week geleden je borstbeen open gezaagd is en dat ze aan je hart gesleuteld hebben, met IC, MC en alles er achteraan. Gisteren en vandaag hebben we door een licht winterse witte omgeving een rondje Langbroek gewandeld van ongeveer 3km. En dat valt niet tegen eigenlijk. Ik moet nu ook zeggen dat de laatste dagen het bewegen al wat makkelijker wordt. De scherpe kantjes lijken er een beetje af te zijn.

Omdat ik 3 maanden bloedverdunner moet slikken kom je onder controle van de trombosedienst te vallen. Dat is nogal wat. Iedere week of indien noodzakelijk vaker per week bloed prikken om de INR waarde te bepalen. Aan de hand van die bloedprikkerij wordt de hoeveelheid medicatie bepaald en dat kan dus iedere keer weer anders zijn. Vrijdag is daarvoor iemand van de dienst langs geweest om bloed te prikken en mij in te schrijven en eind van de dag werd ik al gebeld voor de hoeveelheid medicijn ik moest gaan slikken. Daar krijg je ook nog een verzegeld briefje van door de deur. Echt een serieuze bedoeling. De komende dagen mag ik om en om 1 en dan weer 2 pilletjes slikken en dinsdag moet ik naar Langbroek om bloed te prikken. Dat is toch weer een leuk wandelingetje.

Pop-up Langbroekerweteringse Snertloop

Een aantal jaren geleden zijn we met de buren gestart om een hardloop event te organiseren. De Langbroekerweteringse Snertloop. We organiseerde dat kleinschalig voor familie, vrienden en kennissen die wel eens een rondje rennen. Iedereen werd dan verzocht om iets eet- of drinkbaars mee te nemen en wij zorgden dan voor snert, glühwein en de rest. Altijd het eerste weekend van het jaar en erg gezellig. De paar jaar hadden we de route gewijzigd in een zeer gevarieerde loop tussen de weilanden door, kleine modderige bospaadjes, stukje verharde weg, dwars over een weiland heen en over smalle plankjes om slootjes over te steken. Helaas kon het dit jaar niet doorgaan omdat ik even uit de running ben. Vandaag zou mijn zus en zwager koffie komen drinken maar tot onze grote verbazing kwamen ze niet alleen. Een groot deel van ons team AMAZING (Roparun deelnemer) kwam even snel mee en ze kwamen geen koffie drinken maar Joost had bedacht om toch de Snertloop te doen. Zeg maar een pop-up Snertloop. Ze hadden snert, glühwein, warme chocolademelk en nog veel meer mee genomen. Een groepje ging de snertloop rennen en de anderen een kilometertje of vijf wandelen. Wij hebben een stukje meegelopen maar om niet overmoedig te worden zijn we na een anderhalve kilometer weer terug gegaan. Na afloop gezellig buiten met elkaar de fouragewagen leeg gegeten en bij gekletst. Super leuk gedaan!

Thuis

En dan ben je gewoon binnen een week weer thuis na een open hart operatie! Super lekker natuurlijk maar ook even onwennig. Afgelopen maandagmorgen ben ik alweer thuis gekomen. Rustig aan opbouwen en een rits leefregels. Eerste 6 weken niet zwaar tillen, fietsen, sporten en auto rijden. Je bent dan ook niet verzekerd als je wel gaat rijden, wordt er toch maar even tijdens het ontslaggesprek fijntjes bij gemeld. Dan na een aantal weken, weet nog niet hoeveel, starten met een revalidatieprogramma. Ik ben benieuwd hoe snel mijn lijf alles weer opbouwt. Maar nu, de eerste dagen houd je jezelf, vanzelf wel koest want het voelt nu zonder paracetamol alsof er een auto op je borst staat. Het lijkt een soort harnas die strak om je borst zit maar dan wel met een scharnier erin. En dat scharnier gaat alleen even open als je hoest, niest of lacht. Dat is een wat minder goed gevoel natuurlijk maar voor rest is er eigenlijk geen echte pijn. Buiten het feit dat je lichaam zwaar aan het werk is om te herstellen doe je op de dag niets wezenlijks maar slaat de vermoeidheid op een gegeven moment toch wel toe. Daarom ga ik na de lunch dan ook even lekker liggen om te ontspannen. Slapen doe ik dan niet maar even plat op de rug ontspannen is heerlijk en echt noodzakelijk. Onvoorstelbaar wat er met je lichaam gebeurt na zo'n operatie.
Het vreemde is ook dat ik eigenlijk nog niet veel interesse heb ik dingen waar ik voorheen mee bezig was. Misschien komt dat nog door de narcose en een verminderde concentratie want anders had ik toch allang dit blog bij gewerkt? Sommigen hebben daar maanden last van.... Misschien daarom nu pas het eerste blog bericht en ik heb nogal wat in te halen van de laatste week! De dingen die ik de voorgaande week ervaren heb zal ik dan ook zo zoetjes an, aan gaan vullen.

Op de afdeling

De eerste nacht op de afdeling viel behoorlijk tegen. Met een pilletje eindelijk in slaap gekomen mede door mijn snurkende, hijgende, kreunende en puffende kamergenoot de Walrus. Overdag voelde ik mij toch minder dan de dag hiervoor. Heb veel geslapen en eigenlijk had ik nergens puf voor om maar iets te bewegen of te eten. Voor het bezoek die dag was ik geen gezellige patiënt. Ik zag ze op een rijtje aan mijn voeteneind zitten en het leek wel of ze een beetje op en neer dansten en probeerde nog wat gezellig mee te praten maar eigenlijk zag ik de wereld om mij heen als een doedelzak aan. Ze hadden het snel in de gaten en vertrokken dan ook weer snel. Was best een beetje zielig voor ze. Ja, dat is de derde dag hè! Wordt er dan gezegd. Sommigen, waaronder ik dus hebben daar last van. De dipdag. Ik had daar niks over gehoord of gelezen maar dat was um echt. Die dag zijn er twee slapies bijgekomen, Jan de fietser uit den Dongen, die veelvuldig op z'n mountainbike toertochten maakt, en boer Gerard uit Enter. Beide heerlijk genietend van hun pensioen. Ze kwamen net van de MC en ze hadden het een partij gezellig met elkaar. Net terwijl ik mijn dipdag had, zaten zij alleen maar te kletsen. In de loop van de nacht voelde ik mij steeds beter worden ondanks de haze slaapjes door de walrus. Niet alleen de walrus maar ook de narcose heeft behoorlijk invloed op je nachtrust na zo'n operatie.  Pijnscore 3. Omdat ik vandaag ook een behoorlijk pijn in mijn dak had. Ademen ging nog wat moeizaam. Moet proberen de uiteinden van de longen nog wat op te rekken door dieper te gaan ademen en ben behoorlijk hees geworden, waarschijnlijk door de tube in mijn keel.

We hebben een gezellige kamer. De walrus werd ontslagen en er werd wat af gekletst met de fietser en de boer maar zij moesten best wel vaak even een power napje doen. Ik had gisteren al veel bijgeslapen en was daar al overheen. Maar ook de verpleging houd je ook behoorlijk aan de gang. Even een thorax foto, een ECG-tje, de nood draadjes om snel een pacemaker aan te kunnen sluiten gaan eruit en even later mocht het hartfunctie kastje met alle plakkers ook van m'n lijf. Dat is lekker! Overdag een aantal keren de gangen al doorgelopen. Dat valt niet tegen hoe dat gaat. In de middag kwam er nog een slapie bij. De pianist uit Hilversum. Heeft veel gerookt en heeft dat tot de operatie volgehouden. Nou dat kan je dan ook horen. Met net zo'n pijnlijk borstbeen als de mijne en dan zo kunnen hoesten, rochelen en proesten moet vreselijk zijn. ik probeer naarstig geen slijm in m'n longen te krijgen of te verslikken want een hoestbui is 'dodelijk'. 'S avond al even een trap op en neer gelopen. Moet u de leuning niet vasthouden? Vraagt de verpleegkundige. Nou nee, gaat best zo, ik loop toch niet met m'n borstkas! Het blijkt dat de meesten de leuning nodig hebben om stabiel te blijven en om halverwege even uit te kunnen rusten... Oké? Pijnscore 1. Kan al steeds dieper ademen. Die pijn is eigenlijk bizar. Als ik pijn in m'n hoofd heb slik ik een paar paracetamols en nu wordt de pijn na zo'n operatie ook onderdrukt met paracetamol! Niks morfinepillen of morfine pompjes. En de pijn zit um alleen in de wond en eigenlijk in het met ijzerdraad aan elkaar gezette borstbeen.

Omdat ik geen draadjes of andere aansluitingen meer heb mag ik douchen. Wat is dat lekker om die roze jodium van je lijf af te wassen want dat spul zit tot aan m'n tenen. Dat is samen met een lange haarloze landingsbaan van de enkels tot op m'n dijen uit voorzorg gedaan als ze toch een extra ader nodig mochten hebben, dan kunnen ze gelijk in je been gaan snijden. De zondag voelde ik mij super goed en zou misschien ontslagen kunnen worden. Veelvuldig rondjes gelopen en dat voelt nog steeds goed en wordt daar niet echt moe van. Ik zie dan wel een paar andere patiënten rond strompelen en vraag mij dan ook af wat hier de standaard is. Gek genoeg, of misschien is het helemaal niet zo gek, maar ik wordt wel moe van een gesprekje, maakt niet uit met wie. Dat blijkt toch intensiever te zijn dan je denkt. De zaalarts verteld zoals het nu is, zij dit eigenlijk altijd willen zien, anderen moeten hier jaloers op zijn. Het gaat zo goed dat ik morgen al ontslagen wordt. Het had vandaag gekund maar nog één nachtje ter observatie voor de zekerheid. Prima. Pijnscore 0. Doorademen wordt beter.

Het laatste nachtje toch nog een slaappilletje nodig gehad. De boer mocht ook naar huis en de pianist wordt vandaag overgebracht naar het Diak dus alleen de gezellig pratende fietser bleef achter. Na het ontslag gesprek met de verpleegkundige en zaalarts en het ontvangen van een kleppenkaart, een ID kaart van de annuloplastiiek ring, via de apotheek fijn naar huis.

MC

De Medium Care is eigenlijk een kamer op de afdeling waar ze je intensief in de gaten houden en voorbereiden op de afdeling. Zo gauw je daar ligt en en naar gelang je welzijn verdwijnen er steeds meer aansluitingen. Er steken zomaar drie dikke slangen een paar draadjes uit je buik en zo hier en daar zit er nog een aansluiting. Behalve de draadjes verdwijnen ze één voor één. Het kastje dat met draadjes en plakkers op je lijf aangesloten zit blijft nog wel even. Dat kastje is met draden aangesloten aan plakkers op je lijf en kan je gewoon om je nek hangen als je eruit moet. Hiermee houden ze op afstand je hartfuncties in de gaten en komen ze regelmatig even langs als er een draadje los zit of zo. Na één nachtje op de MC en omdat alles goed ging kon ik de volgende dag door naar de verpleegafdeling. Pijnscore 2. Die pijn zit niet op mijn hart maar op de wond cq borstbeen.

IC

Zo snel je van de wereld raakt als de anesthesist voor de operatie de verdoving kraan open draait, zo vreemd wordt je dan weer wakker. Rond een uur of acht 's avonds zag ik in een vrij donkere omgeving ineens Karin en de meiden om mijn bed staan. Karin was rond half zes gebeld door de chirurg die vertelde dat alles goed en volgens plan was gegaan en ik op de IC lag maar nog een paar uur slapend gehouden zou worden. De hele kamer was in soort bruintinten uitgevoerd en de verlichting was ook minimaal aan, het was daar gewoon donker. Je ligt aangesloten aan een partij slangen en draden waarvan je de meeste nog niet eens waarneemt maar ik weet nog wel dat ik een gevecht gehad heb met de bloeddrukaansluiting in mijn linkerpols en hoorde achteraf ook met de katheter die niet echt prettig in je .. zit. Nou ja, weet nog, je hoort achteraf wat je daar gedaan hebt, want wat je daar meemaakt gaat niet echt bewust. Wat een wartaal heb ik daar uitgeslagen zeg. De mensen die daar werken moeten zich bescheuren over de wartaal die ze daar toch regelmatig aan moeten horen. Ik schijn nogal druk geweest te zijn over de kapper, een schrijfbord aan de muur die elke keer van bruin naar rood veranderde, een vreselijke lekkage van de katheter waardoor alles nat was en de positie van mijn arm voor de bloeddrukmeting. Die mocht niet verplaatst worden anders werd de druk foutief gemeten. Ga daar maar aanstaan! Niet te doen! Wat een gevecht! Zo zal het niet zijn geweest maar dat blijft hangen, haha. 's Nachts heb ik een soort ontspanning aanval gekregen waardoor ik niet meer op kon houden met trillen. Er zat schijnbaar zoveel spanning in mijn lijf en dat wilde er op dat moment uit. Ik lag te schokken in mijn bed en kon het niet meer stil krijgen. De verpleegkundige zal mij vast wel iets gegeven hebben want ik werd pas echt wakker toen het al licht was. En dan zie je dat de kamer helemaal niet donker bruin is maar juist strak en licht met mooie verlichting. Tja, je bent ver weg geweest. Ik lig in het nieuwe IC complex bovenop het UMC met glas naar buiten van vloer tot plafond en glazen tussenwanden die ondoorzichtig gemaakt kunnen worden. Als ik moeizaam mijn nek een beetje naar links kan draaien omdat er een vracht slangen uit steken, kijk ik op de parkeergarage. Prachtig allemaal. De room met een view is van korte duur want in de middag werd ik al naar de Medium Care op de afdeling gereden.

Operatiedag

Om half negen zou ik pas gehaald worden omdat er altijd op dinsdag eerst een overleg is. Ik had mij alweer gescrubt en de neusgaten volgepropt en was er klaar voor maar hoefde mij nog niet in het operatiepak te verkleden want ze moesten nog even wachten op een telefoontje of ik weggebracht kon worden. 09.00 uur. Ja hoor, er is weer een transplantatie en ze horen nog of die echt door zou gaan. Het zal toch niet waar zijn. Uit voorzorg niet eten en drinken want misschien kan het dan vanmiddag. André was net even tussen z'n werk door binnen komen wippen voor de afleiding toen de zaalarts met verpleegkundigen om half elf binnen kwamen om te vertellen dat de planning omgegooid was. Ik wordt nu zo snel mogelijk geopereerd maar dan wel door een andere chirurg. Oké? Terwijl ik van te voren met mezelf afgesproken had dat ik alleen nog door dr. Meyer geopereerd wilde worden door het vertrouwen wat hij mij vorige week had gegeven bedacht ik nu of ik dit daarom tegen zou moeten houden. Voor zover je dat kan natuurlijk. Ook dr. Dessing zal een kundig man met Mitraliskleppen zijn anders doen ze zo iets niet.... Ik weet het ook niet. Ik heb niet eens geopperd. Doe maar door dan. André werd min of meer weggestuurd want ze kregen ineens haast. Binnen een half uur lag ik op de Holding. Een soort voorbewerkingsruimte met werkplekken waar je klaar gezet wordt voor de operatie. Ik zie toch overeenkomsten met de autoschadebranche. Oké, Het is iets schoner.
Muts op, infuus erin en even later werd ik niet echt zenuwachtig de OK ingereden. Daar staat de hart-longmachine en van van alle kanten kwamen mensen iets doen aan mijn bed en armen en begonnen apparaten te bemannen. De chirurg kwam nog even controleren of hij de juiste Gert Jan wel onder het mes ging nemen.
En weg ben je.

De maandag voor de operatie

Het afgelopen weekend met vrienden toch nog gezellig oud en nieuw gevierd en nu wordt ik net gebeld dat de operatie weer een dag uitgesteld gaat worden. Grrrrr alweerrrrrr! We begonnen al mensen om ons heen in te lichten toen ik na een kwartiertje weer een telefoontje van UMC kreeg. Nu een cardioloog aan de lijn die mij vertelde dat het tóch wel door zou gaan. 'Even voor de goede orde. Dus ik kom vanavond en wordt morgen geopereerd?' Ja, zo staat het nu op de planning maar 100% zekerheid heb je nooit. Voor transplantaties heb je maar 1 kans dus die gaan altijd voor. Als je het nog niet aan je hart zou hebben dan zou je het hiervan krijgen. Van alles schiet er dan door je hoofd maar vooral voor de achterban is dit vreselijk. Vorige week zou de operatie precies goed uitkomen want Tessa en Marieke konden thuis zijn en Marieke zou mij dan nog even op de IC kunnen zien voordat ze voor vakantie naar Oostenrijk zou gaan. Door de annulering van vorige week wilde zij ook niet meer op vakantie. Dat vonden wij uiteraard helemaal niet goed maar ze wilde er persee bij zijn. Dus met een compromistje zijn we ook daar uit gekomen en zou ze wel gaan maar maandagavond terug vliegen, twee dagen hier zijn en woensdagavond weer terug naar Oostenrijk. Strak geregeld, toch? En dan bellen ze dat het weer een dag opgeschoven gaat worden en valt dat plan ook in duigen. Maar nu gaat het morgen toch door. Toch?
's Avond met z'n drieën een beetje zenuwachtig naar het UMC voor de opname. Marieke was terug aan het vliegen. Uiteraard even gesproken over de annulering en verschuiven van dit soort operaties. Omdat zij ook een transplantatiecentrum zijn moeten de chirurgen dat naast hun planning uit kunnen voeren en zo doen ze er ongeveer 50 per jaar. Dat betekent dat ongeveer 20% van de geplande operaties uitgesteld wordt. Is nogal wat!
Het ritueel voor de nacht kende ik nu wel. Douchen met die rode Hibiscrub en zalf in de neus gaten. Proberen wat te slapen.