Het afgelopen weekend met vrienden toch nog gezellig oud en nieuw gevierd en nu wordt ik net gebeld dat de operatie weer een dag uitgesteld gaat worden. Grrrrr alweerrrrrr! We begonnen al mensen om ons heen in te lichten toen ik na een kwartiertje weer een telefoontje van UMC kreeg. Nu een cardioloog aan de lijn die mij vertelde dat het tóch wel door zou gaan. 'Even voor de goede orde. Dus ik kom vanavond en wordt morgen geopereerd?' Ja, zo staat het nu op de planning maar 100% zekerheid heb je nooit. Voor transplantaties heb je maar 1 kans dus die gaan altijd voor. Als je het nog niet aan je hart zou hebben dan zou je het hiervan krijgen. Van alles schiet er dan door je hoofd maar vooral voor de achterban is dit vreselijk. Vorige week zou de operatie precies goed uitkomen want Tessa en Marieke konden thuis zijn en Marieke zou mij dan nog even op de IC kunnen zien voordat ze voor vakantie naar Oostenrijk zou gaan. Door de annulering van vorige week wilde zij ook niet meer op vakantie. Dat vonden wij uiteraard helemaal niet goed maar ze wilde er persee bij zijn. Dus met een compromistje zijn we ook daar uit gekomen en zou ze wel gaan maar maandagavond terug vliegen, twee dagen hier zijn en woensdagavond weer terug naar Oostenrijk. Strak geregeld, toch? En dan bellen ze dat het weer een dag opgeschoven gaat worden en valt dat plan ook in duigen. Maar nu gaat het morgen toch door. Toch?
's Avond met z'n drieën een beetje zenuwachtig naar het UMC voor de opname. Marieke was terug aan het vliegen. Uiteraard even gesproken over de annulering en verschuiven van dit soort operaties. Omdat zij ook een transplantatiecentrum zijn moeten de chirurgen dat naast hun planning uit kunnen voeren en zo doen ze er ongeveer 50 per jaar. Dat betekent dat ongeveer 20% van de geplande operaties uitgesteld wordt. Is nogal wat!
Het ritueel voor de nacht kende ik nu wel. Douchen met die rode Hibiscrub en zalf in de neus gaten. Proberen wat te slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten