Een leven gered?

Ondanks de slaappil werd ik toch voor het wekken wakker en dat was redelijk vroeg want er moest nog wel het een en ander gebeuren. Nogmaals wassen met die scrubzeep en Bactroban weer in de neusgaten, de Goodiebag inpakken, een operatiehemd aan en nog wat pillen. Toch weer anti-allergiepillen tegen de allergie van contrastvloeistof, paracetamol en een slaappil. Ik lag er om ongeveer zeven uur helemaal klaar voor en zou zo tegen half acht door de dagdienst verpleegkundige Julia naar de OK gereden worden. Het werd half acht, kwart voor acht en om even na achten kwam ze vertellen dat er wat vertraging was maar zou snel terug komen om te vertellen waarom. Het zal toch niet uitgesteld worden hé? Dat zeggen ze dan wel bij ieder gesprek dat dit mogelijk is, maar nu nog als je er net helemaal klaar voor bent? En ik niet alleen uiteraard, het thuis front, Karin en de meiden, mijn ouders, familie, buren, vrienden, kennissen en collega's weten dat het vandaag gaat gebeuren en de velen zijn toch stik zenuwachtig of in spanning. Bij mij valt het gek genoeg, gelukkig mee. Dan komt de zaalarts met de verpleegkundige en trekt er een stoel bij terwijl ze zegt dat ze geen goed bericht heeft. De hele operatie gaat vandaag niet door omdat er een spoed geval is. Er wordt op dit moment een longtransplantatie uitgevoerd en dat is echt spoed. Wat ik daarvan vond? Daar kan je alles van vinden denk ik dan maar veranderen doe je het toch niet. Natuurlijk balen zo vlak van tevoren want je bent toch opgeladen voor zo'n ingreep en ook het feit dat het vandaag of morgen ook niet kan is helemaal balen. Dinsdag kan het weer. Dus je kan gewoon naar huis! Maandag om 19.00 weer terug want de voorbereidingen zijn dan niet meer nodig en dinsdagmorgen om 8.00 ben ik weer aan de beurt. Hoop ik toch, want dit zullen ze toch geen tweede keer gaan flikken. De chirurg kwam ook nog even langs. Toch prettig. De longtransplantatie had natuurlijk voorrang en daarna had hij vier dagen vrij, dus vandaar kon hij pas weer op dinsdag opereren. Samenloop van omstandigheden. Met het slaappilletje in de benen ging dan licht slaapwandelend maar weer huiswaarts. Thuis waren Karin en de meiden door de buren opgevangen want dit was hen zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Je stelt je op zo'n spannende dag vreselijk in en dan gaat het zo krap van te voren niet door. Een goede vriend zei vandaag dat we hiermee bijgedragen hebben om een leven te redden. En zo is het ook! Dat van mij kan best nog wel een paar dagen wachten. Even het slaappilletje en het verloop van deze dag verwerken, wat een vreemde onwerkelijke dag!
En toch leuk dat ik nu, voor de tweede keer, oud en nieuw kan vieren en oliebollen kan eten. Ja, voor de tweede keer. Afgelopen dinsdag hadden de buren al voor ons een oud en nieuw georganiseerd met oliebollen, appelflappen en vuurwerk en al, omdat ik dan in het ziekenhuis zou liggen. Was erg leuk.

De opname

Woensdag 28 december om 14.00 moest in in het UMC zijn voor de opname. Uiteraard eerst weer een beetje bloed afnemen want daar hadden ze denk ik nog niet genoeg van. Op de afdeling met de verpleegkundige Julia de intake en allerlei onderzoekjes gedaan en info gekregen. Van haar ook een Goodie bag gekregen. Leuk, maar het is een plastic zak waarin spullen komen wat je alleen op IC nodig hebt, de rest wordt op de afdeling opgeslagen. Gesprekje met de zaalarts, apothekaresse en aan het eind van de middag de chirurg, drs Meijer. Prettig gesprek en vooral gehad over de keuze van een biologische of mechanische klep indien een reparatie toch niet afdoende zal zijn. Toch gekozen voor een biologische klep die eigenlijk maar 10-15 jaar mee gaat want ik had eerst gekozen voor een mechanische. Lastige keuze. Toch hiervoor gekozen omdat je dan je verdere leven geen antistollingsmiddel hoeft te slikken en dan volledig onder controle zou komen van een trombose dienst, op moet passen met wondjes en interne bloedingen waaronder na lang gebruik verhoogde kans op een hersenbloeding. Dan maar een gedeeltelijke varkensklep die misschien nog een keer vervangen moet worden. Maar we gaan er niet vanuit dat deze keuze nodig is. De chirurg gaf mij een goed gevoel, kundig en met veel ervaring in Mitralisklep operaties. Ze doen dit soort operaties ongeveer 100 keer in het jaar dus het komt wel een paar keer per week langs. Hijzelf en het hoofd van de afdeling doen deze operaties, dus ik ben in goede handen. Ik heb hem nog even gevraagd of hij er zin in had en dat had hij zeker. Daar moest hij wel hartelijk om lachen. Erg goed om vooraf toch even met degene die in je gaat zitten snijden, zagen en sleutelen gesproken te hebben. Ik moet zeggen dat ik gaandeweg de avond merkte dat ik veel minder zenuwachtig was geworden. Het vertrouwen is er.
Je raakt wel weer gelijk in de ziekenhuis modus. Beetje op bed liggen, appjes versturen, nieuws kijken, tv kijken maar er niet naar luisteren. Dan maar even douchen met een speciale scrubzeep om alle bacteriën te doden en een beetje bactroban in je neus stoppen horen ter voorbereiding van de operatie. Op tijd gaan slapen maar dat valt niet mee, toch midden in de nacht maar even slaappilletje erin. Morgen gaat het gebeuren...

Kerstborrel

Vrijdag voor de Kerst was er een Kerstborrel georganiseerd op het werk. Dus net voor de lunch er naartoe voor een lekkere uitsmijter van Janny natuurlijk. Veel mensen gesproken, toch even snel wat zaakjes gedaan, gezellig geborreld en na een halve dag op het werk weer naar huis. Blijkt dat toch een aanslag te zijn. Dan kom je erachter dat het goed is geweest om de voorgaande weken vanuit huis te hebben kunnen werken. Dat heeft echt een rust opgeleverd en dat is ook nodig in de aanloop naar zo'n zware operatie. Dat onrustige gevoel rond m'n hart en hartkloppingen had ik de laatste weken niet meer gehad maar nu was het toch een klein beetje terug en ik was afgedraaid alsof ik een week hard gewerkt had. Als je dat altijd zonder moeite gedaan hebt vind je het nog steeds belachelijk dat dit zo is. Nu eerst lekker Kerst vieren met familie en vrienden.

Opname oproep

Donderdag sprak ik nog een paar collega's en natuurlijk heb je het dat even over op handen zijnde operatie. 'Nee, nog niks gehoord, dus ik kan nog best wel oliebollen eten en vuurwerk afsteken, hoor. Dat doen ze niet tussen de feestdagen'. Terwijl ik dat tegen één van m'n collega's zei belt er op de achtergrond iemand anders. Kijk even op het schermpje en zie UMC staan! En wil weer verder gaan met het gesprek. UMC? Nog een keer kijken of ik het wel goed gezien heb. Ja, nog UMC in het scherm en ben te laat op over te pakken. Ze spreken al een voice mail in hoor ik. Snel gesprek afgerond en ik voelde toen al wat onrust. Voice mail afluisteren en terug bellen want het gaat over de opname. Volgende week woensdag 28/12 opname en dan is de operatie op donderdag 29/12. Wouw, toch week 52! Ik moet eerlijk zeggen dat ze beter een valdispertje bij zo'n bericht moeten doen want de zenuwen springen dan gelijk sky high! Natuurlijk weet je dat het eraan komt maar nu weet je dat het volgende week echt gaat gebeuren. 'Je komt er niet meer onderuit' gevoel komt dan naar boven. 'Shit, dit is nu echt menis'.

Screening

De screening is een behoorlijk opeenstapeling van onderzoeken en gesprekken. Zes buizen bloed, thorax foto, hartfilmpje, longfunctie, gesprek met apotheek, anesthesioloog, afdelingsverpleegkundige en de zaalarts allemaal op 1 ochtend. Goed hoor. Niemand kon vertellen wanneer de operatie exact zou zijn maar wel veel info gekregen over de narcose en het verloop na de operatie. Ze vertelde aan hoeveel 'lijnen' je komt te hangen. Je wilt het niet weten, het zijn er heel wat. Vooral gesproken over de luchtslang die in je keel geschoven wordt. Gelukkig doen ze dat als onder narcose bent maar wat dan als je wakker wordt? Dan zit dat ding in je strot. Lijkt mij niet echt lekker vooral als ik denk aan de braakneigingen en het gevecht om lucht met de echo via m'n slokdarm. Voor de rest komen er allerlei lijnen voor toevoer van medicatie en afvoer van vocht. Na de operatie een dagje op IC en daarna naar de MC om dan een weekje naar de afdeling te gaan.

De zaalarts gaf een zeer duidelijke uitleg wat hij en de chirurg precies gaan doen en liet alles duidelijk zien op een hart op een pootje die aan alle kanten opengeklapt kon worden. Er komt een ring om mijn klep om hem beter te laten sluiten en er worden goretex draadjes geplaatst om de afgebroken klepspiertjes te vervangen als de oude niet meer bruikbaar zijn. Dat ze afgebroken zijn is wel zeker want die klep fladdert maar een end weg. Daarnaast wordt een borstslagader los gemaakt en het uiteinde weer achter de vernauwing vastgezet. Alles bij elkaar zal het een 3 a 4 gaan duren. Dan moeten we het nog even over de risico's hebben. Wil je dat weten? Hij moet het toch vertellen. Het ergste is overlijden tijdens de operatie maar gezien mijn conditie is die kans erg klein maar je weet maar nooit. Ze gaan via de rechterkamer naar de linkerboezem om daar de nieuwe klepring om de bestaande klep te plaatsen waar die met hechtingen vastgezet moet worden. Daar vlakbij zit een sinusknoop die de impuls aan de hartspier geeft om samen te trekken. Die kan geraakt of zelf doorboort worden. Als die geraakt wordt kan dat weer herstellen maar als die doorboort wordt dan zal er later een pacemaker geplaatst moeten worden. Ze kunnen dat ding ook niet zien dus dat ervaar je dan later vanzelf. Daarnaast kan er wat kalk in een ader loslaten die naar je hersenen schiet en daar een tia kan veroorzaken. Dat gebeurt bij 1 a 2 %. Je zou er maar tussen zitten. Nabloedingen, ontstekingen, genoeg zo....

Werken

Moeilijk om toe te geven maar het werken valt niet meer mee. Eerst kon ik het nog afdoen door te denken dat het nog de nasleep van de longontsteking was maar dat is het echt niet meer. Niet alleen raak ik sneller vermoeid door lichamelijk werk waardoor ik regelmatig moet uithijgen maar ook door intensief computerwerk raakt mijn hart ook behoorlijk van streek. Die lekkende klep kost toch behoorlijk wat energie en levert na wat intensief werken een rommelig, onrustig hart op. Voordat ik dat erkende duurde wel even maar moet dat nu toch toegeven. Na een week werken waarin ik al een dag thuis was gebleven moest ik een weekend bijkomen om de boel tot rust te krijgen. Naast mijn toch al hoge hartslag leek het of hij ook onregelmatig begint te bonken en tikken en rommelen. Erg vervelend, opgejaagd gevoel. Maandag ging ik weer aan de gang en bleek dat de onrust erg snel terug kwam en moest ik er echt aan geloven. Met mijn werkgever afgesproken dat ik het tot de operatie rustig aan moet gaan doen en vanuit huis ga werken. Het is ook veel beter zo. Ik kan het zo beter onder controle houden. Toegeven dat je niet meer hetzelfde kan werken dan voorheen valt niet mee.

Voorlopige planning

De voorlopige planning dat de operatie plaats gaat vinden is tussen week 52 en 2. Dat komt wel erg dichtbij.

En verder

De week erna zou ik het officiele resultaat horen maar de cardio belde dat ik niet in het kleppenteam besproken was. Dat zou volgende week gebeuren en daarna zou hij mij bellen. En dat klopte. Wat hij na de katheterisatie al vertlede gaat gebeuren. klepreparatie en een omleiding om die vernauwing. Dus vanaf de laatste week november sta ik op de wachtlijst die nu zo'n zes weken is. Ik had constant acht weken in mijn hoofd dus schrok ik gek genoeg dat zes weken zo snel is. Ik krijg nog een brief met de voorlopige planning en wordt nog opgeroepen voor een screening en dan afwachten.

Hartkatheterisatie

Twee weken later komt dan de hartkatheterisatie en ik heb medicatie gekregen om geen allergische reactie te krijgen op de contrasrvloeistof. Ik wordt super vriendelijk geholpen door de verpleegkundigen van de hartkatheterisatiekamer. Ik weet wat me te wachten staat en ben er totaal niet zenuwachtig voor. Dan naar de kath kamer die al voor mijn idee al aardig op een operatiekamer lijkt. De interventie cardioloog verteld nog eens wat hij van plan is om te doen en gaat z'n gang om in mijn rechter pols mijn slagader aan te prikken. Lukt niet gelijk en na een aantal pogingen moet er een beetje verdoving bij maar het lukt nog niet. Hij baalt. Dan maar via links. Na weer een poging moet er ook daar wat verdoving bij want het was behoorlijk gevoelig. Ik dacht dat hij zou overgaan naar mijn lies maar uiteindelijk lukte het. Hij zat erin. Vreemd gevoel terwijl hij als een elektricien de draden terug trekt en ik kon in het begin op de monitor mee kijken en zag mijn kransslagaders oplichten. Het rontgen apparaat circelde wat rond mijn torso en belemmerde het zicht op de monitor. Maar toch lag ik daar behoorlijk gespannen. Net zoals je bij de mondhygienist ligt. Die prutst in je mond, wat eigenlijk niet echt pijnlijk is maar je ligt een partij gespannen! Dat gevoel had ik nu ook. Je voelt er niet veel van maar je moet jezelf zien te ontspannen. Maar toch voelde ik mij ook niet helemaal lekker worden. Kloppend hoofd en alles om mij heen werd wat gedemd. Toch iets van een reactie op dat contrastmiddel? Toen kwam hij ineens met een vervelende mededeling. Er is toch ook een kleine vernauwing gevonden en hij moest een drukmeting doen. Daar krijg ik een spul voor toegedoend waar ik benauwd van wordt. Nou, hij had het nog niet gezegd of ik lag al naar adem te snakken. Wauw, gek gevoel. Toen alles achter de rug was vertelde hij dat er een kleine vernauwing zit in een van de kransslagaders. Niet heel ernstig maar dat zal toch verholpen moeten worden door een bypass want de boel moet dan toch open en ben ik weervolledig gereviseerd. Nou, lekker dan. De verpleegkundigen lieten mij de beelden nog even zien van de opnamen en ik kon die vernauwing goed zien. Is dat echt mijn hart? Mijn pols werd afgebonden door een band met een soort luchtkussen op de plek waar de slagader aan geprikt was. Daarna nog een aantal nieuwe uren op de afdeling gelegen waar ze ieder half uur wat lucht lieten ontsnappen om de drup om mijn pols te verminderen. De gedachte komt dat ik nu een echte hartpatient ben. Dat had ik gek genoeg voorheen nog niet gehad, want een lekke hartklep was een mechanisch defect maar dit is echt, een hartkwaal. In de loop van de avond  mocht ik weer naar huis met een doorzichtige pleister op de wonde. Daarna mocht ik de eerste dag niets doen of tillen en op de tweede dag alleen maar een nieuw papiertje optillen. Nou, typen op de laptop geeft geen druk, dus vanuit huis genoeg kunnen werken.

Interventie cardioloog

Een interventie cardioloog repareert dingen aan je hart via allerlei gaten en openingen maar niet via een open hartoperatie. En hij gaat dus bij de katheterisatie uitvoeren. Vertelde nog hoe het vervolg zal zijn met een open hartoperatie omdat de draadjes van de mitralisklep afgescheurd zijn. Maar eerst de katheterisatie uit voorzorg om te zien of er nog meer dingen rond mijn hart fout zijn. Over drie weken hebben we een telefonisch consult en dus binnen die drie weken is het gedaan. Dan ben ik ook in het kleppenteam besproken en sta ik op de wachtlijst voor de operatie.

Over naar UMC

Dan denk je dat dat met 1 telefoontje geregeld is, maar dat lukt natuurlijk niet. Ik zou eerst nog gebeld worden door de cardioloog en die belde op vrijdag, de dag erop. Na een goed gesprek en honderd excuses voor de niet meegenomen over de allergische reactie voor katheterisatie hield ik voet bij stuk om direct over te gaan naar het UMC. Uiteraard zal het dan allemaal wat opgeschoven worden maar dat nam ik voor lief. Hij zou uiteindelijk die zelfde middag de papieren in orde maken en op laten sturen. Waarom je dan het gevoel krijgt dat je dat na een aantal dagen moet checken weet ik niet maar dat kreeg ik direct. Dus, niet te snel, op woensdag gebeld met de cadiologie poli van het UMC. Nee hoor, geen dossier van mij ontvangen. Gelijk het Diak gebeld waarom het niet doorgestuurd was. De cardio had nog niet alle benodigde papieren ingevuld. Ze zou erop toe zien dat dit zsm gebeurt. Daarna iedere dag daarna gebeld en ja hoor, vrijdag belde ik naar UMC en alles was doorgekomen en er was al een afspraak met een interventie cardioloog gemaakt. Geweldig, dat werkt al goed. Jammer alleen dat dit weer twee weken verderop is, maar ja, dan had ik niet over moeten stappen. Het is natuurlijk ook geen levensbedreigende aandoening die direct aangepakt moet worden. Dus even geduld.
Ik ben intussen alweer wat aan het werk nadat ik vorige week eerst halve dagen vanuit huis gewerkt heb. De komende week moet het wel weer vol kunnen, denk ik. Nou daar kom je wel achter. De nasleep van de longontsteking is toch behoorlijk. Na een paar dagen ben ik het al goed zat.
Omdat we een paar dagen met vrienden weg zijn geweest heb ik een even geen plaspil genomen omdat dat gewoon erg lastig is om iedere keer een wc te moeten zoeken. Daar kwam ik ook wel achter. Met inpakken dacht ik al wat er toch aan de hand was. Ik stond al te hijgen na het sjouwen van een paar tassen en heb daar best wel een paar dagen last van gehad. Niet meer doen dus.
Het viel niet mee om deweer erna volledig te werken. Tjonge wat kan je daar toch moe van worden. Komt door de nasleep van de longontsteking natturlijk. Tuurlijk, niet door de lekkende klep he?

Hartkatheterisatie

Wat gaan ze doen? De bedoeling is dat ze via mijn rechterpols met een slangetje in de polsslagader gaan, die doorduwen naar mijn hart. Dan met een slangetje daar doorheen naar mijn hart om een beetje contrastvloeistof in te spuiten. Met een rontgenfilm wordt dan bekeken of er vernauwingen in de kransslagadres om je hart zitten. Klinkt simpel toch? En zo ging het dus niet! Ik werd op de cardiologieafdeling klaar gelegd om even later naar de katheterisatiekamer gereden te worden. Daar wordt je dan overgedragen en terwijl de verpleegkundige dat doet zegt ze op een gegeven moment; 'meneer is niet allergisch'. Goed dat ik mee zat te luisteren. Niet allergisch? 'Ho wacht even, ik ben allergisch voor contrastvloeistof'! Oh?! Dan gaat er een andere procedure inwerking. Maar dat had ik toch aangegeven? Op een of andere manier is dat dus niet doorgekomen. Lekker dossier zeg! En weer met m'n bedje terug naar de zaal. Dan blijkt na wat gesprekken dat ze vinden dat ik middelmatig allergisch reageer op contrastvloeistof en dat je dan 12 uur voorafgaand medicijnen moet innemen. Even door rekenen. Dat wordt dan de volgende dag. Nee, toch niet want morgen zijn er geen katheterisaties dus moet er een nieuwe afspraak komen. Een hele dag naar de Filisteinen en weer naar huis. Ik ben er nu wel een beetje klaar mee. Het getreuzel in de week dat ik opgenomen was voordat de juiste diagnose gesteld was, de foutieve info van de zaalarts over de overdracht naar het UMC en nu dit. Ik ben helemaal niet zo snel met dit soort oordelen maar nu even wel. Misschien wat overdreven maar ik had er gewoon niet zo'n goed gevoel bij. En daarbij, de operatie moet toch in het UMC gebeuren. Op de terug weg naar huis heb ik gelijk het UMC gebeld of ik daar de katheterisatie kon krijgen en dat was voor hen geen probleem maar dat moest ik wel met de poli van de Diak cardiologie regelen. Zij konden dat ook doen maar ik vond het eerlijker om dat zelf te doen.

Intake

Er wordt gelukkig vaart achter gezet want eind van de week al een intake voor een dagopname voor de hartkatheteristie. Formulier invullen op een grote tablet en een gesprekje met een verpleegkundige. Aangegeven dat ik licht allergisch ben voor contrastvloeistof omdat ik gelezen had dat bij de katerisatie ook contrastvloeistof gebruikt wordt. Je weet het maar nooit.

Echo uitslag

Die plaspillen doen het goed zeg. Ik blijf constant zo'n 3 kg onder mijn oude gewicht. Ideaal! Broeken moeten iets strakker aangehaald worden, buikje bijna weg, voelt ook goed. De dag na de echo waren we op bezoek bij een andere cardioloog omdat mijn cardioloog er een tijdje niet was. Hij legde mijn mankement nogmaals zeer goed uit. En de echo bewees dat de druk in mijn rechter harthelft wat minder geworden was omdat de longontsteking al wat afnam. Plaspillen blijven slikken want met minder zuurstof in de longen komt er vocht vrij en dat moet je niet hebben. Goed nieuws maar niet goed genoeg om niks meer te doen. De volgende stap is eerst een hartkatheterisatie om te zien of de kransslagaders om mijn hart goed zijn. Gewoon uit voorzorg. Daarna worden alle gegevens verzameld en besproken in het cardiologenteam en wordt er besloten wat het beste is en wordt ik overgedragen naar het UMC waar ze de operatie uitvoeren. Daarna ga ik weer terug naar het Diak voor de nazorg. Uh? Volgens de zaalarts zou dat gelijk gebeuren maar nu wordt dat pas na een hart katheterisatie? De zaalarts wist dus eigenlijk niet welke procedure gevolgd werd. Gek.
Die dubbele longontsteking hakt er behoorlijk in moet ik zeggen. Snel moe. Komt dat door de longontsteking of die kapottere hartklep? Vandaag voor het eerst een stukje in de prachtige najaarszon gewandeld. Dan kom je erachter.

Kapot

Als je dan denk je dat je heel wat bent, dan kom je bedrogen uit. Je denk dan dat je gewoon weer verder want je bent uit het ziekenhuis maar daar kom je snel genoeg achter. Het is echt anders dan een week geleden.

Naar huis

Die zaterdag een goed gesprek met de weekend verpleegkundige gehad. Top wijf! Ze zou mijn situatie, geen koorts meer, voel me kip lekker, niet meer benauwd en een vrouw met chemo alleen thuis met de dienstdoende cardioloog bespreken. Na een kort onderzoekje mocht ik naar huis!

Hartelijk afscheid van mijn 88 jarige slapie genomen en gauw naar huis.

Wat beter

De volgende dag was het 38,4 en de zaalarts besloot toen om tegen de longarts zijn regels in toch te gaan beginnen met antibiotica. Schot in de roos! Direct vrijwel geen benauwdheid meer en begon me langzaam aan die dag steeds beter te voelen. He he, eindelijk. Maar ze bedachten nog wat anders. Tijdens een familie gesprek heeft de zaalarts alles nog een keer goed uitgelegd en de echo laten zien. Er zou maandag nog weer een echo plaatsvinden om te kijken of de druk in de linkerkant van mijn hart afgenomen zou zijn door de afnemende longontsteking. Dus moest ik het weekend blijven! Het leek wel of ze er alles om deden om mij te houden. Na de echo van maandag zouden alle gegevens verzameld worden, doorgestuurd worden naar het UMC, want daar zal het gaan gebeuren, dinsdag besproken worden in het kleppenoverleg, en zal ik horen wat er nog meer als vooronderzoeken moest gebeuren.
De ene vrouw weg en een andere, nog rustigere, kwam. Toen er nog een man bij kwam werd het wel erg druk op de kamer. De man was een zeer druk snot ophalend persoon die van een andere kamer kwam omdat het daar te druk was. Tja. Ik verdacht hem dat hij een Georgisch onderwereld figuur was. Onzin natuurlijk, maar je fantaseert er wat op los over de andere kamergenoten. De oudere mevrouw zag hem ook niet zo zitten en liet dat met veelzeggende hoofdknikjes aan mij weten. Meer was niet nodig. Hij kreeg ook een hele vracht visite waarmee hij vrij laat nog naar de koffiekamer ging. Wij gingen om 22.00 uur slapen en kwam hij veel later de kamer ingeslopen. Zie je wel, duistere zaakjes, haha.

Toch een CT scan

De volgende ochtend weer een plasinfuusje en dat scheelde maar zo 2 kg. Dus 2 liter vocht was er al weg maar de benauwdheid bleef. Die dag was ik gestopt met paracetamol omdat ik geen last meer van pijn in mijn hoofd had die ik al vanaf het weekend had en toen bleek ik een beetje verhoging te krijgen. Mede daarom werd er nu ineens wel gedacht aan een ontsteking, Toen ze daar een beetje over begonnen te treuzelen of en wanneer ze nu wel een CT-scan gingen doen sprongen de stoppen bij ons en vooral bij Karin wel een beetje door. We kregen een beetje het gevoel dat alles zomaar wel heel erg makkelijk doorgeschoven werd. Na een goed gesprek met de zaalarts werd er besloten om de scan die middag gelijk te doen.
Voor zo'n scan wordt er contrastvloeistof via het infuus toegebracht en terwijl de verpleegkundige naderhand zei dat het lijkt dat je in je broek plast werd ik niet goed. Ik verstijfde en zag haar nog paniekerig zwaaien naar de anderen in de CT ruimte. Er werd iets ingespoten door de CT hoofdman en ik kwam weer een beetje bij zinnen en mijn vuur rode bonkende kop nam gelijk af. Een reactie op de contrastvloeistof zeiden ze. Dat kan wel eens gebeuren. De scan liet zien dat er toch een ontsteking aan de bovenzijde van mijn beide longen zat wat dan een dubbele longontsteking wordt genoemd maar omdat ik maar een beetje verhoging had kreeg ik geen antibiotica. Heel vreemd natuurlijk. Met een heel verhaal van een longarts dat antibiotica niet goed is en dat er daarom in sommige landen mensen niet meer geholpen kunnen worden door resistentie tegen antibiotica. Ik zou dit kunnen krijgen als de verhoging 38,5 zou zijn.
Ondanks de licht benauwdheid heb ik toch behoorlijk wat meter rond gelopen en voelde me best wel weer aardig. Maar ja, je doet ook echt helemaal niks. Dus niet echt iets om moe van te worden. Grappige gesprekjes en samen met mijn oudere slapie aan tafel gedineerd.

Vet lekke hartklep

Die woensdag moesten er een paar mensen van het UMC komen want de echo ging gebeuren met een nieuw 3D apparaat waar de Diakkers te weinig ervaring mee hadden en dus nog door de UMC-ers getraind moesten worden. Ze hadden me verteld wat er ging gebeuren maar het was nog erger dan ik me had kunnen voorstellen. Een slang door je slokdarm is niet fijn kan ik je zeggen! En niet zo'n klein slangetje ook! Ik heb misschien een 20 seconden mijn adem onder controle kunnen houden maar de rest van het onderzoek was één groot gevecht om lucht. Gelukkig kreeg ik aan het eind van de middag de uitslag maar dat was niet de beste. Eigenlijk konden ze geen aanwijsbare reden geven van de benauwdheid maar wat er wel te zien was geweest was niet zo best. De lekke Mitralis hartklep was veel lekker dan voorheen. De draadjes of spiertjes waar de hartklep aan hangt zijn gebroken of gescheurd en kunnen de klep niet meer omhoog trekken zodat hij nu volledig doorslaat. De opgebouwde druk in de linkerkamer blijft niet onderdruk staan want die stroomt gewoon weer terug. Hierdoor is de ander kant van mijn hart de boel aan het compenseren door harder en sneller te slaan en dat kan wel even maar je wordt er geen honderd mee. Mijn hartslag deze week is toch zo gemiddeld 80-90 slagen p/min. Dat moet dus gerepareerd worden. Daarnaast is er een sloot aan vocht in mijn longen gezien en kreeg daarvoor direct plasmedicatie waardoor de benauwdheid ook weg zou moeten gaan.

Ik voelde mij vandaag een stuk beter dan de dagen hiervoor. Om toch een beetje beweging te hebben liep ik een rondje afdeling of de gang van de verdieping op en neer want verder mocht ik niet. In de koffiekamer de cardioloog even gesproken en zij was toch behoorlijk stellig dat ik met dit geen 100 zou worden en dat het dus echt gerepareerd moest worden. Ook de 88 jarige mevrouw voelde zich wat beter en we hebben het over van alles en nog wat gehad. Grappig. Op deze dag is er nog een vrouw op de kamer bijgekomen maar eigenlijk hebben we die niet echt opgemerkt. Het was 'onze'  kamer.

De malle molen van een ziekenhuis

Dan kom je ineens echt in de malle molen terecht. Omdat er best wel tegenstrijdige uitkomsten van de onderzoeken waren werd er besloten om de CT scan te skippen. De reden was dat ik geen verhoging of koorts had terwijl er wel een verhoogde onstekingswaarde was en ik ook totaal niet onstekingsachtig overkwam en nog steeds benauwd bleef. Daarnaast was er op de thoraxfoto niets in mijn longen te zien of te horen. Dus de gedachte ging toen veel meer uit naar mijn al wat lekkende hartklep die ze de volgende dag eens wat nader wilden gaan bekijken met een echo via de slokdarm. Dus nog een nachtje blijven.
Deze, voor mij aller eerste ziekenhuisnacht werd en nog iemand mijn kamer opgereden en de volgende ochtend lag er iemand tegenover mij achter het gesloten gordijn wat later op de dag een beetje aan de kant geschoven werd. Daar lag een behoorljjk oude vrouw die net een bloedtransfusie had gekregen en deze dag, net als ik veel geslapen heeft. We zullen het wel nodig gehad hebben. Aan het eind van de dag pas even met haar gesproken. Het was een toch zeer krasse mevrouw van 88. We hadden gelijk op een of andere manier een klik.

2e keer EHH

De volgende dag was het allemaal niet veel beter geworden dus toch maar even naar de huisarts die ook tot een hoge ontstekingswaarde kwam en dus weer naar de EHH waar weer alle toeters en bellen aangesloten werden. Conclusie een longontsteking of longembolie. Maar om daar exact achter te komen moest er de volgende dag een CT scan volgen. Dus een nachtje blijven. Dat was mijn allereerste overnachting in een ziekenhuis en kwam alleen op een kamer te liggen waar 's nachts iemand bij kwam.

Eerste Hart Hulp

Dan ga je van de huisartsenpost in Zeist bijna met de ambulance naar de Eerste Hart Hulp van het Diaconessenhuis in Utrecht. Het had weinig gescheeld maar wij konden toch met de auto. Gelijk aan de monitor, bloed afgenomen en in de gaten houden. En blijkt dat ik ook een verhoogde ontstekingswaarde in mijn bloed heb. Al met al kwam de assistent cardioloog met de conclusie dat ik een ontstoken hartzakje had en nog steeds een behoorlijk hoge hartslag van ronde 90. Geen infarct in ieder geval. Maar exact kon hij de vinger er niet opleggen. Ver in de middag kon ik weer naar huis met paracetamol want dat was daarmee te behandelen.

Wat is dat?

Op een mooie zonnige zaterdag eind september had ik heerlijk in de tuin gewerkt en als afsluiter een stukkie op de motor rond gereden. 's Avonds liepen we weer naar het huis van vrienden  nadat we in Houten heerlijk Grieks gegeten hadden. Sta ik me daar toch te hijgen van 800 mtr. lopen!! Gek, maar ja, nog een paar wijntjes en dan laat naar huis. 's Nachts wordt ik me toch wakker en leek het wel of er iets op mijn borst lag. In mijn gedachte is het nog steeds een witte ovaal ronde steen op een plankje. In de halve slaap leek het daar in ieder geval op. Maar er was ook wat meer aan de hand. Naast de druk op mijn borst was ik gewoon ook kortademig en had een behoorlijk hoge hartslag en dat zonder enige inspanning. Ik heb hem niet opgemeten maar het was een slag van minimaal 130- 140. Ik ben niet zo bellerig dus even rustig blijven liggen dan komt het wel weer tot rust. Dat was ook wel een beetje zo maar de kortademigheid en hogere hartslag bleef. Toch weer in slaap gevallen en 'smorgens vond Karin het toch een goed idee om de huisartsenpost te bellen. Ik ging daar niet eens tegenin. Dat zegt genoeg.