Einde blog

Net voor de huttentocht had ik nog even een telefonisch consult met mijn cardioloog. Ik had een hartecho gehad en ik wilde het ook even over het lopen op grote hoogte hebben. Daarin had ik de bevestiging gekregen dat het medisch gezien totaal geen belemmering was om die tocht te gaan doen. Ook gezien de echo was er niets op tegen. Prachtig herstel en dus gewoon volgend jaar terug voor controle. So far, so good. Ik heb het wel eens anders gehoord...
Met deze goede berichten en na het halen van mijn einddoel ga ik het blog afsluiten en wil ik gelijk iedereen bedanken voor alle steun, belangstelling en alle hulp die we de voorgaande periode gekregen hebben.

Einddoel huttentocht

Mijn vorige bericht van juni stond nog in mijn concepten en ik was een beetje vergeten het blog bij te houden. Dat heeft verschillende oorzaken. Eén daarvan is dat het erg goed gaat en ik er dus veel minder mee bezig ben dan dat je volledig in de herstel modus zit. Intussen weer volledig aan het werk, veel getraind voor mijn einddoel de huttentocht, een korte vakantie op de eilanden Jersey en Guernsey gehad, een blessure aan mijn kuit door het hardlopen opgelopen en de huttentocht in Oostenrijk met daarna een weekje vakantie aan het Gardameer gedaan.
Door de blessure kon ik even niet meer rennen en heb ik wel erg weinig aan mijn conditie kunnen werken. Iets te weinig naar mijn zin om mijn einddoel, de huttentocht tussen 2000 en 3000 meter hoogte te kunnen gaan doen. Zo goed en kwaad als het ging toch wel de fitness gevolgd en fysiotherapie gehad om alles toch op tijd voor elkaar te krijgen. Nou, dat heb ik geweten! Ik wist dat die tocht voor mij zwaar ging worden maar zo zwaar!! Nou weet ik niet of die paar extra weken conditie trainen het makkelijker had gemaakt. En het doel wat ik had was misschien ook wel een beetje hoog gegrepen, maar ja, het was mijn doel. Vijf dagen met Henne en Jelle over de Ötztaler alpen gelopen, geklommen, afgedaald, gesnurkt, doorgestapt, gezopen, voet je voor voetje gestapt, uit staan hijgen, flink gezweet en met snot, zweet en tranen afgezien. Per dag tochten gedaan van om en nabij 6,5 uur van berghut naar berghut. Geweldig! Wat een uitdaging! Wat voel je je dan klein in dat onvoorstelbaar grootse, soms onherbergzame landschap. Wat een prachtig mooie omgeving en wat wat het voor mij afzien... Ik ben werkelijk iedere dag een paar keer zowat dood gegaan. De conditie die ik in de voorgaande vijf maanden opgedaan heb is dan wel redelijk om het dagelijkse leven door te komen maar dit is andere koek. Hier heb je echt nog wel wat meer voor nodig. Ik moest bij de steile stukken echt om de zoveel meter even stoppen om bij te komen, uit hijgen, lucht naar binnen zuigen, moed verzamelen, de berg vervloeken en weer door. Op m'n tandvlees, op karakter en niet op mijn uitmuntende conditie heb ik het toch mooi gedaan! Wat kwam ik de, toch al behoorlijk ijle lucht, te kort zeg! Maar wat was het SUPER! Negen maanden na de operatie stonden we wel mooi een aantal keren op bijna 3000 meter hoogte. Het afzien waard. En nu verder trainen...

Het kan hard gaan

Het hele herstel ging al vreselijk snel en nu denk ik dat ik al weer aardig op weg ben. Soms slaat er nog wel eens een beetje meer vermoeidheid toe dan normaal maar ik mag daar absoluut niet over klagen. Door al het trainen vanaf de hartrevalidatie van begin maart, hardloop interval trainingen en de twee keer per week fysiotherapeutische fitness heb ik vorige week, vrijwel vijf maanden na de ingreep op 2e Pinksterdag 5 km aan één stuk hardgelopen. En gisteren hebben we 6 km rond gerend! Wauw man, dat voelt wel heel erg goed. Ik ben er klaar voor. Ik werk nu bijna volledig en vanaf juli weer helemaal, dat is nog wel een klein dingetje. Alles bij elkaar vermoeid het werken nog het meest maar zeker niet meer zoals een maand geleden. aan het einde van de week stortte ik nog wel eens een soort in en dat is nu zo terug gebracht dat ik even wat rustiger aan moet doen en dan zo weer verder kan. Dus door met trainen. En wat voel ik nu eigenlijk nog van m'n kleppie? Soms, heel soms voel ik nog wel eens een soort knijpje rond m'n hart maar dat is eigenlijk niet noemenswaardig en zeker niet vergelijkbaar met voor september vorig jaar. En met hoesten of niesen voel ik altijd nog een beetje dat plekje op mijn borstbeen, dat is eigenlijk de laatste tijd niet verbeterd en normaal voel ik daar helemaal niets van. Wie weet wanneer dat pas over is. Maar goed, alles bij elkaar ben ik dus na een maandje of zes weer volledig aan de gang.

En nu zelf verder

Zoals ik al zei in mijn vorige berichtje moet je nu na de revalidatie zelf verder. Ik had al gehoord dat er velen na de revalidatie er de brui aangeven met dat trainen maar dat kan ik niet laten gebeuren dus verder bij Somatic in het dorp. Als afsluiting heb ik ook weer een inspanningstest moeten doen en volgens die gegevens ben ik al best vooruit gegaan. Natuurlijk voel ik dat ook maar die gegevens zijn ook leuk. Nu trapte ik 224 Watt! En m'n anaerobe drempel (inspannings drempel) is gestegen van 134 naar 142 bpm dus dat gaat al weer aardig. Maar ik voel ook dat ik er ook nog niet helemaal ben waar ik wil zijn. De energie raakt nog veels te snel op maar ik moet eerlijk zeggen dat als je alleen de gewone dag dagelijkse dingen doet, het best goed te doen is als je thuis de dingen doet op je eigen tempo en daarnaast een stukkie fietsen of wandelen, boodschapje doen en wat in de tuin rommelen. Maar om naast het werken, wat ik nog niet eens volledig doe en kan, nog wat andere dingen te doen heb je gewoon nog veel meer energie nodig. Maar ja, het is pas vier maanden geleden dat ze de boel opengetrokken hebben. Om weer volledig fit te worden heb ik mijzelf een paar doelen gesteld. Eind augustus moet ik klaar zijn voor de huttentocht met Henne in Oostenrijk, eind juni weer volledig aan het werk, de vijf kilometer aan een stuk kan hardlopen en half augustes de tien achter elkaar kan rennen. Een goede stok achter de deur, dus flink aan de bak ermee. Helaas kan ik nog niet vreselijk veel trainen want de energie is toch nog zo beperkt dat iedere dag iets extra's naast het werken er niet altijd in zit. Nou ja, als je 2 keer per week een uur fitness en 1 keer interval hardlopen wat ik vanaf nu naar 2 keer wil uitbreiden niet veel vindt natuurlijk. Soms sla ik nog wel eens een in gedachte genomen intervalletje over als ik voel dat het nog iets te veel van het goede is. Dus na een intake heb ik een paar 1 op 1 trainingen van Arjan van Somatic gehad om te kijken welke apparaten en oefeningen ik het best in de fitness kan gaan doen. Vanaf vorige week ga ik dan 2 keer per week aan de apparaten. Met het interval lopen erbij voel ik best wel verschil met een week of wat geleden dus we gaan de goede kant op.

Nu eerst wat vakantie inhalen dus zit ik dit heerlijk aan het strand van Nidri op het Griekse eiland Lefkas te schrijven. Hierna er vol tegenaan dan!

Klaar met revalideren

Nog lang niet klaar met het herstel maar wel klaar met de revalidatie in het UMC. Die zes weken zijn echt om gevlogen. Super begeleiding van Lotte en de twee Charlottes. Het hele traject gaat gewoon om interval en dat je voelt wanneer je je grens bereikt en moet stoppen. En hoe je dat doet maakt niet uit. Drie keer zwemmen met iedere keer een ander spel waarbij je behoorlijk kapot kan gaan en de fitness oefeningen om de spieren weer in conditie te krijgen afwisselend met conditie training op de fiets en loopband. Twee minuten kapot gaan, twee minuten om tot rust te komen voor de volgende oefening. Alles bij elkaar heb je er zeker veel baat bij. Ze leren je hoe en wat je traint en laten je ervaren dat je hart best wel weer veel aankan. Het fitte groepje bestaat hoofdzakelijk uit veel jongere deelnemers met gerepareerde kleppen, gedichte gaten en afgeschaafde hartspieren. Geen doorsnee hartpatiënten met dicht geslibde aderen, dus voor de operatie allemaal redelijk in conditie. Het werken met al die apparaten vind ik zelfs zo leuk en goed dat ik ermee doorga bij het fysiotherapeutisch centrum in het dorp, waarmee ik naast het interval hardlopen weer op m'n oude, of eigenlijk een nog betere conditie moet komen. Want dat is best nog ver te zoeken. Ik stort nog wel eens in qua vermoeidheid. Alle bezigheden vreten je energie beetje bij beetje op en je lijf vult het nog niet voldoende snel aan zodat je op een gegeven moment leeg ben. Het klinkt heel logisch maar normaal gesproken sta je daar niet zo bij stil, maar nu slaat het nog gewoon toe. Of je wil of niet. Maar goed, ik hoorde dat ook van mijn mede lotgenoten dus zo gek is dat niet en met al dat trainen moet dat ook best wel weer goed komen maar ik moet wel iets vaker even niks doen. Dat is lastiger dan je denkt.

Werken en revalideren

Alweer in de vijfde week van de revalidatie en ook alweer een aantal weken drie halve dagen aan het werk. Tijdens één van de infosessies vanuit de hartrevalidatie zei de maatschappelijk werkster dat je nog niet moet gaan werken als je in de revalidatie zit. Fijn zeg, ik was dus net weer begonnen en vond ook dat het best wel weer kon. Maar dat valt tegen! Als je gewoon de dagdagelijkse dingen en regelmatig een wandelingetje doet zoals een paar weken geleden denk je dat je een hele Piet bent. Maar als je dan naast de twee revalidatietrainingen, waar ik ook behoorlijk tekeer ga, nog maar drie halve dagen per week aan het werk ben, dan is de pap aan het eind van de week toch wel aardig op. En zeker als er dan op die andere halve dagen nog wat huis en tuinwerk gedaan wordt. Dan kom je er wel achter dat de conditie zeer, maar dan ook zeer sterk verminderd is. Sterker nog, die is er helemaal niet meer. Oké, de basisconditie is misschien weer wat terug maar bij een beetje langdurige inspanning, nul komma nul. Ik moet dan regelmatig even zitten, uitpuffen, herstellen en weer door. Ik zie het maar als een interval training waarmee de conditie weer beter moet worden. Maar waar ik nooit bij stil stond is ook de intensiviteit van werken. Dat ging toch altijd vanzelf! Altijd meer dan 40 uur per week en 's avonds nog even wat afmaken was heel gewoon. En nu met alle signalen, vragen, dingen uitleggen, uitzoeken, regelen, telefoontjes, gesprekjes zo hier en daar, schakelen van het ene naar het andere tijdens het werk is me een partij intensief! Je komt er dan achter dat alles bij elkaar, fysiek en mentaal best wel een ding is. Iets gas terug nemen kan dus geen kwaad en rust nemen is ook belangrijk voor het herstel. 'Werk' aan de winkel dus, of juist wat minder. Aan de conditie ben ik al aan het werk want eind augustus moet deze toch wel weer aardig op peil zijn want dan ga ik een huttentocht in de Oostenrijkse bergen lopen. Met flink wat training moet dat toch lukken. En dat volledig werken komt ook wel weer, we zijn pas drie maanden na de operatie... Dus eigenlijk heb ik niks te klagen en dat doe ik echt niet want tijdens al die inspanningen voel ik niet eens dat ik een hart heb. Wat sneller en heftiger kloppen natuurlijk maar wat ik nog steeds gek vind is dat ik dus niks onrustigs of zoiets meer voel. Super!

Rennen!

Wauw, ik heb net met Mieke de eerste kilometers hardgelopen! Toch spannend om zelfstandig zo'n inspanning te doen. Uiteraard rustig aan want het moet toch allemaal weer een beetje opgebouwd worden dus zijn we begonnen met een beginners schema van 2 minuten intensief en 2 minuten rust over een afstand van ruim 4 kilometer. Nou ja, intensief, tijdens de laatste revalidatie had ik op de loopband al een paar minuten 8 - 8,5 km/h gelopen en dat tempo hebben we nu ook aangehouden maar dan 8 sessies achter elkaar. Hartslag in de gaten houdend want die moet niet te lang erg hoog zijn. Ik ben echt weer een beginner! Maar toch, we rennen weer! Heerlijk!

uitslag VASPP onderzoek

Inmiddels heb ik ook het onderzoeksverslag binnen gekregen van die halve dag vaatonderzoek van een paar weken geleden. Het blijkt dat, ondanks de cholesterol verlagend pilletje wat ik slik, het toch nog iets aan de hoge kant is en daarnaast is mijn bloedsuiker ook nog licht verhoogd. Beide hebben een slechte invloed op je bloedvaten. Uiteraard heb ik gelijk mijn dossier op mijn UMC even nagekeken en het blijkt dat vooral de non-HDL cholesterol iets te hoog is. Het zijn geen wereld schokkende waardes, maar toch, ze zijn iets aan de hoge kant. Het slechte LDL is ook nog niet ideaal maar zit binnen de marge. Na wat internet speurwerk blijkt dat er uit onderzoek gebleken is dat het non-HDL ook erg schadelijk voor je vaten is en eigenlijk dé voorspeller is voor hart en vaatziekten. Advies om het bloed over een tijdje nogmaals te laten controleren en indien de waarden zo blijven dan moeten we toch maatregelen treffen met andere eetgewoonte en/ of een ander medicijntje. Maar aan die medicijnen zitten nog wel wat vervelende bijwerkingen dus misschien moet ik toch vast eens nagaan wat we dan aan onze eetgewoonte aan kunnen passen waarvan wij nu denken dat we helemaal niet zo ongezond eten.

Hartrevalidatie

De komende zes weken ga ik twee keer per week naar het UMC voor de hartrevalidatie en heb deze week de eerste twee al achter de rug. Eén keer in het zwembad met allerlei oefeningen en, haha, jaja, sport en spel met een paar wedstrijd elementen. Dan denk je dat wordt lachen, 'sport en spel...'!! En dan wordt je toch zó fanatiek om te winnen en ben je binnen no time compleet verrot. Ach, hoe je ook beweegt maakt niet uit, als je maar beweegt. Erg leuk ook om de mede revalidanten te ontmoeten met vrijwel allemaal zo'n mooie ritssluiting op de borst. Het 'fitte' groepje bestaat uit drie mannen en vier vrouwen wat totaal niet de gemiddelde hartpatiënt man/ vrouw mix weerspiegeld. Ook die week in het ziekenhuis heb ik ook bar weinig vrouwen gezien. En wat nog opmerkelijker is, ze zijn allemaal jonger dan ik ben.
De tweede dag was een circuit van allerlei kracht- en conditie apparaten in de fitness zaal. Het blijft toch nog even vreemd om een hogere hartslag te krijgen dan die ik de afgelopen acht weken heb gehad. Vooral op de loopband had ik er even moeite mee om te gaan hardlopen en heb de eerste keer gewoon lekker snel gewandeld en de tweede keer moest het er toch maar van komen om een rustig hardloop tempo aan te houden. Heel vreemd eigenlijk omdat ik op de andere apparaten er totaal geen moeite mee had om mijn hartslag op te jagen maar juist met hardlopen, wat ik jaren gedaan heb, had ik het er moeilijk mee. Dan is het dus goed om aan de revalidatie mee te doen om over dat punt heen geholpen te worden. En het voelt goed man! Ondanks het gevoelige plekje, wat steeds minder wordt, voel ik totaal niks, geen pijntje, geen overslagje, geen hubbeltje, geen steekje, niks maar dan ook echt helemaal niks, alleen maar flink kloppend na een goeie inspanning.

Intake hartrevalidatie

Na de eerdere inspanningstest deze week volgde donderdag de intake voor de revalidatie. Dus weer naar Utrecht voor een gesprek met de revalidatie verpleegkundige en de fysiotherapeute. Ze stonden er beide van te kijken hoe ik erbij zat en wat ik al deed en kon. Ik heb er ook geen verklaring voor dat het zo snel de goede kant op gaat en heb ook geen referentie van mensen om mij heen die hetzelfde gehad hebben gehad maar het gaat zeker geweldig goed. Nog wel dat gevoelige plekje aan de rechterkant van mijn borstbeen maar ook dat neemt geleidelijk maar mij wat te langzaam af. De verpleegkundige zei dat het een irritatie van het ijzerdraad kan zijn waarmee het borstbeen aan elkaar gezet is, vooral omdat ik het op een bepaald plekje zo aan kan wijzen. Dat kan wel een 2 tot 6
maanden duren... Daar moeten we zo meteen wel rekening mee houden tijdens de krachttrainingen van borst en armspieren. Ik kan dan wel tegen de 200 Watt getrapt hebben maar dat zegt nog niets over de conditie maar daar gaan we vanaf volgende week aan werken. Dan gaan we twee keer per week gedurende zes weken cardiotraining doen dus denk ik, en dat gevoel heb ik zeker, dat ik dan wel weer volledig hersteld ben. Echt geen 6 maanden.... Alhoewel ik nog geen uur op het werk geweest ben heb ik toch al wel een aantal uren per dag iets werkachtigs gedaan. De bijna 300 nog niet opgeslagen mail doorgeworsteld, opgeslagen en opgeruimd en ik krijg af en toe al een klein klusje toegeschoven. Volgende week naar de Arboarts en kijken wat voor schema hij voor mij heeft om weer op de werkplek aan de slag te kunnen.

Dit ben ik niet

VASPP en SMART

Van de week ook het grote vasculaire onderzoek VASPP gehad. Eén deel is zorg, zoals ze dat noemen, wat dus iedereen vanuit het UMC standaard aangeboden krijgt om erachter te komen waarom bij mij de kransslagader dicht begon te slibben en belangrijker nog wat je kunt doen om het te voorkomen. Het andere SMART deel is wetenschappelijk. Alles bij elkaar duurt dat een halve dag wat begint met bloed afnemen. Die prikster bleef maar buisjes met allerlei verschillende kleuren verzamelen. Tien in totaal dus ik begon me toch af te vragen of ik daarna nog wel op zou kunnen staan met nog maar 1 litertje bloed in m'n lijf. Gelukkig viel dat mee en mag je daarna wat eten en drinken op kosten van 'de zaak'. Dan een aantal echo's wat bij elkaar wel ruim een uur duurt. Hierbij gingen ze de druk in de (slag)aders en de wanddikte van allerlei bloedvaten bepalen. Aorta, halsslagaders en zelfs in de enkels, maar ook de nieren werden bekeken. Een gesprek met de onderzoeksverpleegkundige over de vragenlijst die ik vooraf in had gevuld en nog even een CT scan van de benen. Al met al weer een halve dag ziekenhuis en daarom maar goed dat de parkeerkosten ook door 'de zaak' betaald werden.

Inspanningstest

Maandag de inspanningstest gehad om te kijken waar ik nu sta met m'n conditie, en dat valt eigenlijk helemaal niet tegen. Sterker nog, ik trap ongeveer net zoveel Watt dan twee jaar geleden! Toen had ik nog een redelijke hardloop conditie maar dan wel met een lekke klep. Voor de test wordt je aangesloten aan een stelletje ECG draden en je krijgt een mondkapje die je zuurstof gehalte en nog veel meer meet en ga je de hometrainer vooruit zien te krijgen. Na een beetje intrappen wordt het na verloop van tijd steeds zwaarder waarbij je de trapfrequentie net zo hoog moet zien te houden. Wel spannend om voor de eerste keer je hart vol te gaan belasten maar het wordt allemaal goed in de gaten gehouden. Na de verzuring van je benen en een behoorlijk 'steile helling' gaat het gewoon niet meer en blijkt dat mijn hart gewoon even de 182 slagen per minuut aangetikt heeft en er 198 Watt getrapt is. Niet slecht als je de gemiddelde waarden van mijn leeftijdgenoten ziet zonder zo'n operatie. De cardioloog vond het een mooie score en zei dat je nu al kan zien dat de goed sluitende klep al voordeel heeft. Met een beetje training kan het dus alleen maar beter worden en dan trap ik zo boven de 200! Volgens hem zal ik wel in het 'fitte' groepje van de revalidatie komen waarvoor ik donderdag de intake heb. Volgens de ECG heb ik nog wel soms een klein overslagje of ritmestoring wat na zo'n operatie wel vaker voorkomt en zegt dat dat na verloop van tijd ook wel weer goed komt. Na de revalidatie doen we nog een keer deze inspanningstest en zal dat niet meer te zien zijn is de verwachting. Ik moet wel zeggen dat ik na deze geslaagde inspanning ineens heel veel zin krijg in trainen, hardlopen of zo. Een heerlijk gevoel. Gewoon omdat het kan.

Weer auto rijden!

Ik kan me niet bedenken of ik ooit zo lang geen auto heb gereden na het behalen van mijn rijbewijs maar nu mag ik dan eindelijk na zes weken geheelonthouding weer rijden en fietsen. Als het nog wat langer had geduurd dan hadden we een echtscheiding gehad want ik had uiteraard soms wat, een klein beetje, lichte kritiek op de rijstijl van mijn echtgenote. Dus nu lekker weer zelf rijden.
Van het weekend had ik al tijdens ons weekendje op de Veluwe een stukkie gefietst op het besneeuwde park de hoge Veluwe en dat ging zonder problemen. Dus van de week al weer wat kilometertjes gemaakt en dan kom je erachter waarom je die eerste zes weken niet mag auto rijden. Je zet vaker druk op je borst dan dat je denkt bij het autorijden en omdat er nog steeds een beetje een gevoelige plekje in m'n borstbeen zit voel je dat gelijk.

Nee hè, verkouden!

Buiten alle voorzorgsmaatregelen en leefregels is er eigenlijk maar één ding in de eerste weken van het herstel van aller grootst levensbelang. Dat je constant uit alle macht probeert om niet te hoesten, niesen, lachen of je te verslikken, laat staan verkouden worden. Als het dan toch een keer gebeurt lijkt het wel of je borst tien centimeter uitgerekt wordt en dat het bot eventjes net zo open staat als tijdens de operatie maar dan zonder verdoving. En dan wordt je toch verkouden. Eerder dacht ik dat de gevoeligheid van het borstbeen na een week of vier wel over zou zijn en dat de laatste twee weken voor volledig herstel van het botherstel niet zo gevoelig meer zouden zijn. Daar klopt dus geen barst van. Ik kan je vertellen dat ook in de vierde week je dat nog behoorlijk voelt. Gelukkig is de verkoudheid niet een week of twee eerder gekomen maar ook nu is het nog geen pretje om te niesen, ook al doe je met je mond wagenwijd open om zo weinig mogelijk druk op je longen te hoeven zetten. Na een dag of wat gaat het wel weer over en lijkt het of je hele borst intern beurs is geslagen. Weer een paar dagen verder moet ik zeggen dat de gevoeligheid toch wel echt goed afneemt en ik steeds meer dingen echt wil gaan doen. Dingen aanpakken. Afgelopen zaterdag heb ik al wel geholpen met een palletbank in elkaar zetten die ik vorig jaar voor Marieke gemaakt heb, en dan kom je er wel achter terwijl ik het tillen aan de ander overliet. Ik was kapot. Maar wel heerlijk om gewoon weer een ding aan te pakken. Ik weet dat ik nog maar in het begin van het herstel zit maar hieruit blijkt dat ik er voorlopig nog niet ben. Van de week even een bakkie op het werk gedaan en dat was goed om daar even te zijn.

Eerste bezoek cardioloog

Bloedwaardes goed, ritssluiting ziet er goed en rustig uit, bloeddruk wat aan de lage kant, een hartslag van 64 en totaal geen ruis meer! De waardes staan nog wel 'onder controle' van een aantal medicijnen die ik moet slikken en die moesten we volgens de cardioloog dan maar eens gaan afbouwen zodat het hart het helemaal zelf gaat doen. Hij was dus erg tevreden met wat hij zag en hoorde. Ik zei nog wel dat de ritssluiting wat scheef loopt waarop hij er eens recht voor ging staan en met z'n timmermansoog naar het litteken op mijn borst keek en grapte dat hij inderdaad een klacht ging indienen bij de chirurg. Nog andere klachten? Nou ja, het borstbeen drukt en trekt nog wel wat en veel last van spierpijn. Dan zie je um denken van, daar heb je er weer zo één die gelijk een verbouwing wil aanpakken en zegt dus gelijk dat het nóg maar vier weken geleden is en dat het best wel een zware operatie is, dus... Meer belasten dan wandelen? Dat mag pas vanaf de hartrevalidatie en het volledig herstel is normaal gesproken een half jaar... En dan ziet hij mij kijken van, ja, ja... Maar goed, het signaal is wel weer duidelijk. Je lijf heeft meer tijd nodig dan je denkt of wil. Ik moet ook zeggen dat ik mij toch aardig gedeisd hou en dat gaat tot nu toe redelijk vanzelf als je een beetje naar je lichaam luistert.

Vervolg hersteltraject

Het vervolg traject is ook ingezet en ze weten je dan vanuit het UMC gelijk te vinden voor allerlei onderzoeks dingen. Uiteraard is er eerst een controle bezoekje afgesproken bij de cardioloog en dat zal een standaard vervolg gaan worden, ben ik bang. Zo kreeg ik ook een oproep om mee te doen aan het VASPP. Het Vasculair Preventie Programma. Een onderzoekprogramma dat ze per persoon opzetten om uit te vogelen wat voor jou persoonlijk het beste is om te doen ter preventie van het dicht slibben van je slagaders. Dat kan zijn van afvallen, meer bewegen, verlagen van het cholesterol tot het aanleren van een andere leefstijl en eetgewoontes. Super goed dat ze dit standaard preventie programma vanuit het UMC doen. Ik ben zeer benieuwd hoe het nu gekomen is dat mijn kransslagader een beetje aan het dichtslibben was. Natuurlijk heb ik alle risico factoren gelezen maar dat is zo algemeen en ben dus erg blij dat dit op mijn persoontje uitgezocht wordt. Je kan snel zeggen dat zal wel door het roken zal komen maar de cardiologen die ik gesproken heb schrokken niet erg van mijn voormalig rookgedrag, die in mijn top rook jaren al niet zeer uitbundig was en de laatste vijf jaar al helemaal niet meer zo wereldschokkend was. Tuurlijk weet je dat je dan een verhoogd risico hebt maar van mijn rookverleden waren ze niet van onder de indruk dus zou het ook door het verhoogde cholesterol of eetgewoontes kunnen komen. We gaan het horen.
Ze weten je dan ook gelijk te vinden voor wetenschappelijk onderzoek, waar je uiteraard toestemming voor moet geven en niet verplicht wordt om hieraan mee te doen. Dat houdt wel in dat er dan wat extra testjes naast het VASPP onderzoek komen die ze dan voor dat wetenschappelijk onderzoek nodig hebben. Dat zijn nogal wat extra dingen maar dat mag de pret niet deren want je helpt daar de gezondheidszorg er toch weer een beetje mee. Ze doen dat ook allemaal op één halve dag dus kost het ook niet de wereld aan tijd. Ik ga er dus aan meedoen en hoor wel wanneer ik mag komen maar ben zeer benieuwd naar de resultaten van het VASPP onderzoek.
Dan heb ik ook de oproep gekregen voor het hartrevalidatie programma. Als ik dat lees voel ik me wel erg oud. Maar ja, het lijkt mij wel erg zinvol om onder controle van specialisten erachter te komen wat mijn gereviseerde hartje nu allemaal aankan. Je mag daar pas na de eerste zes weken herstel mee beginnen dus is de eerste intake afspraak na half februari gemaakt. Dat duurt helaas nog wel even maar sneller moet je voor je eigen bestwil en herstel ook niet willen. Klinkt wel erg suf maar is niet anders.

Alweer drie weken geleden

Net drie weken geleden was ik van de OK naar de IC gebracht. Een weekje in het ziekenhuis en na een week thuis meldde ik dat bewegen allemaal nog wat moeizaam ging en nu is het alweer drie weken geleden. De laatste week gaat het echt snel vooruit en op dit moment voel ik de druk op m'n borstbeen nog wel een klein beetje maar heb eigenlijk het meeste last van spierpijn. Dat is toch erg, hé? Zeiken over wat spierpijn nadat ze een paar weken geleden je hart open gemaakt hebben! Vreemd eigenlijk dat het sleutelen aan je hart totaal niet gevoelig is geweest. Het meeste 'last' heb je van dat doorgezaagde borstbeen. Als er geen andere complicaties bijkomen natuurlijk want dat hoor en lees je ook vaak zat maar dit is zoals de zaalarts zei, een geval dat ze graag zien. Goed herstel, geen complicaties. En zo voelt het ook. De conditie probeer ik al wat op te krikken door regelmatig een rondje te wandelen. Zo loop ik 'al' zo'n vijf kilometer rond en ben van plan om dat langzaam uit te breiden. Eigenlijk gaat dat al redelijk makkelijk en zolang de hartslag niet te hoog komt mag dat en houd ik dat wandelen wel aardig uit. Zo vragen veel mensen of ik al verschil voel. Nou, dat is dus best wel gek. Eigenlijk niet. Het operatieherstel heeft nog de overhand en merk alleen dat mijn hartslag in rust vele malen rustiger is dan voorheen. Vanaf september had ik een hartslag in rust van rond de 90 tot 100. Na de operatie zakt dat ook steeds verder en had van de week een slag van rond de 70 p/min. Dat is voor mijn doen lekker rustig. Na de operatie heb ik wel eens een vreemd hartgevoel gehad, een soort samentrekkend gevoelletje, maar dat vind ik ook niet gek na dat gepruts aan je motor. Het meeste last had ik vanaf 9-'16 van vermoeidheid bij inspanning en hartkloppingen/ onrust bij drukte. Zolang ik nog geen grote inspanning mag doen zal ik daarom nog geen verbetering merken. En daarnaast heb ik ook nog geen (werk)drukte, dus zal ik ook daar nog geen verandering in waarnemen maar wat wel lekker is dat ik geen vocht meer in de longen krijg. Daardoor blijf ik een kilootje of 3-4 lichter van voor september en dat voelt ook weer goed.

Iedere dag wat beter

Heerlijk om weer thuis te zijn en je eigen ritme weer te kunnen bepalen. En dat ritme is de laatste dagen niet erg hoog. Je moet er echt aan toegeven. Het blijkt ook dat er tussen wat langer in bed blijven liggen en redelijk op tijd naar bed maar bar weinig tijd zit. Zeker als je alles wat langzamer moet doen en moet rusten. Bewegen gaat gewoon nog lastig en omdat je je borstkas probeert te ontzien gaan ook je nek en schouders vastzitten, dus nu is het al vanaf de nek wat onprettig. Je wilt niet weten hoe vaak je druk op je borstkas zet. Dat weet ik inmiddels. Het gaat allemaal nog wat moeizaam. Vooral omdraaien in bed, douchen, aankleden, even op de bank liggen, Om nu niet de hele dag binnen te zitten zijn we ook van plan om iedere dag een stukje te wandelen. Ik mag m'n hart nog niet te veel belasten door intensieve inspanning of zo maar wandelen moet kunnen, voor zover de conditie het aan kan. Ik heb geen idee hoeveel dat dan kan zijn. Dus donderdag een kilometertje heen gelopen, bakkie koffie en weer terug. Bizar, als je dan bedenkt dat er net ruim een week geleden je borstbeen open gezaagd is en dat ze aan je hart gesleuteld hebben, met IC, MC en alles er achteraan. Gisteren en vandaag hebben we door een licht winterse witte omgeving een rondje Langbroek gewandeld van ongeveer 3km. En dat valt niet tegen eigenlijk. Ik moet nu ook zeggen dat de laatste dagen het bewegen al wat makkelijker wordt. De scherpe kantjes lijken er een beetje af te zijn.

Omdat ik 3 maanden bloedverdunner moet slikken kom je onder controle van de trombosedienst te vallen. Dat is nogal wat. Iedere week of indien noodzakelijk vaker per week bloed prikken om de INR waarde te bepalen. Aan de hand van die bloedprikkerij wordt de hoeveelheid medicatie bepaald en dat kan dus iedere keer weer anders zijn. Vrijdag is daarvoor iemand van de dienst langs geweest om bloed te prikken en mij in te schrijven en eind van de dag werd ik al gebeld voor de hoeveelheid medicijn ik moest gaan slikken. Daar krijg je ook nog een verzegeld briefje van door de deur. Echt een serieuze bedoeling. De komende dagen mag ik om en om 1 en dan weer 2 pilletjes slikken en dinsdag moet ik naar Langbroek om bloed te prikken. Dat is toch weer een leuk wandelingetje.

Pop-up Langbroekerweteringse Snertloop

Een aantal jaren geleden zijn we met de buren gestart om een hardloop event te organiseren. De Langbroekerweteringse Snertloop. We organiseerde dat kleinschalig voor familie, vrienden en kennissen die wel eens een rondje rennen. Iedereen werd dan verzocht om iets eet- of drinkbaars mee te nemen en wij zorgden dan voor snert, glühwein en de rest. Altijd het eerste weekend van het jaar en erg gezellig. De paar jaar hadden we de route gewijzigd in een zeer gevarieerde loop tussen de weilanden door, kleine modderige bospaadjes, stukje verharde weg, dwars over een weiland heen en over smalle plankjes om slootjes over te steken. Helaas kon het dit jaar niet doorgaan omdat ik even uit de running ben. Vandaag zou mijn zus en zwager koffie komen drinken maar tot onze grote verbazing kwamen ze niet alleen. Een groot deel van ons team AMAZING (Roparun deelnemer) kwam even snel mee en ze kwamen geen koffie drinken maar Joost had bedacht om toch de Snertloop te doen. Zeg maar een pop-up Snertloop. Ze hadden snert, glühwein, warme chocolademelk en nog veel meer mee genomen. Een groepje ging de snertloop rennen en de anderen een kilometertje of vijf wandelen. Wij hebben een stukje meegelopen maar om niet overmoedig te worden zijn we na een anderhalve kilometer weer terug gegaan. Na afloop gezellig buiten met elkaar de fouragewagen leeg gegeten en bij gekletst. Super leuk gedaan!

Thuis

En dan ben je gewoon binnen een week weer thuis na een open hart operatie! Super lekker natuurlijk maar ook even onwennig. Afgelopen maandagmorgen ben ik alweer thuis gekomen. Rustig aan opbouwen en een rits leefregels. Eerste 6 weken niet zwaar tillen, fietsen, sporten en auto rijden. Je bent dan ook niet verzekerd als je wel gaat rijden, wordt er toch maar even tijdens het ontslaggesprek fijntjes bij gemeld. Dan na een aantal weken, weet nog niet hoeveel, starten met een revalidatieprogramma. Ik ben benieuwd hoe snel mijn lijf alles weer opbouwt. Maar nu, de eerste dagen houd je jezelf, vanzelf wel koest want het voelt nu zonder paracetamol alsof er een auto op je borst staat. Het lijkt een soort harnas die strak om je borst zit maar dan wel met een scharnier erin. En dat scharnier gaat alleen even open als je hoest, niest of lacht. Dat is een wat minder goed gevoel natuurlijk maar voor rest is er eigenlijk geen echte pijn. Buiten het feit dat je lichaam zwaar aan het werk is om te herstellen doe je op de dag niets wezenlijks maar slaat de vermoeidheid op een gegeven moment toch wel toe. Daarom ga ik na de lunch dan ook even lekker liggen om te ontspannen. Slapen doe ik dan niet maar even plat op de rug ontspannen is heerlijk en echt noodzakelijk. Onvoorstelbaar wat er met je lichaam gebeurt na zo'n operatie.
Het vreemde is ook dat ik eigenlijk nog niet veel interesse heb ik dingen waar ik voorheen mee bezig was. Misschien komt dat nog door de narcose en een verminderde concentratie want anders had ik toch allang dit blog bij gewerkt? Sommigen hebben daar maanden last van.... Misschien daarom nu pas het eerste blog bericht en ik heb nogal wat in te halen van de laatste week! De dingen die ik de voorgaande week ervaren heb zal ik dan ook zo zoetjes an, aan gaan vullen.

Op de afdeling

De eerste nacht op de afdeling viel behoorlijk tegen. Met een pilletje eindelijk in slaap gekomen mede door mijn snurkende, hijgende, kreunende en puffende kamergenoot de Walrus. Overdag voelde ik mij toch minder dan de dag hiervoor. Heb veel geslapen en eigenlijk had ik nergens puf voor om maar iets te bewegen of te eten. Voor het bezoek die dag was ik geen gezellige patiënt. Ik zag ze op een rijtje aan mijn voeteneind zitten en het leek wel of ze een beetje op en neer dansten en probeerde nog wat gezellig mee te praten maar eigenlijk zag ik de wereld om mij heen als een doedelzak aan. Ze hadden het snel in de gaten en vertrokken dan ook weer snel. Was best een beetje zielig voor ze. Ja, dat is de derde dag hè! Wordt er dan gezegd. Sommigen, waaronder ik dus hebben daar last van. De dipdag. Ik had daar niks over gehoord of gelezen maar dat was um echt. Die dag zijn er twee slapies bijgekomen, Jan de fietser uit den Dongen, die veelvuldig op z'n mountainbike toertochten maakt, en boer Gerard uit Enter. Beide heerlijk genietend van hun pensioen. Ze kwamen net van de MC en ze hadden het een partij gezellig met elkaar. Net terwijl ik mijn dipdag had, zaten zij alleen maar te kletsen. In de loop van de nacht voelde ik mij steeds beter worden ondanks de haze slaapjes door de walrus. Niet alleen de walrus maar ook de narcose heeft behoorlijk invloed op je nachtrust na zo'n operatie.  Pijnscore 3. Omdat ik vandaag ook een behoorlijk pijn in mijn dak had. Ademen ging nog wat moeizaam. Moet proberen de uiteinden van de longen nog wat op te rekken door dieper te gaan ademen en ben behoorlijk hees geworden, waarschijnlijk door de tube in mijn keel.

We hebben een gezellige kamer. De walrus werd ontslagen en er werd wat af gekletst met de fietser en de boer maar zij moesten best wel vaak even een power napje doen. Ik had gisteren al veel bijgeslapen en was daar al overheen. Maar ook de verpleging houd je ook behoorlijk aan de gang. Even een thorax foto, een ECG-tje, de nood draadjes om snel een pacemaker aan te kunnen sluiten gaan eruit en even later mocht het hartfunctie kastje met alle plakkers ook van m'n lijf. Dat is lekker! Overdag een aantal keren de gangen al doorgelopen. Dat valt niet tegen hoe dat gaat. In de middag kwam er nog een slapie bij. De pianist uit Hilversum. Heeft veel gerookt en heeft dat tot de operatie volgehouden. Nou dat kan je dan ook horen. Met net zo'n pijnlijk borstbeen als de mijne en dan zo kunnen hoesten, rochelen en proesten moet vreselijk zijn. ik probeer naarstig geen slijm in m'n longen te krijgen of te verslikken want een hoestbui is 'dodelijk'. 'S avond al even een trap op en neer gelopen. Moet u de leuning niet vasthouden? Vraagt de verpleegkundige. Nou nee, gaat best zo, ik loop toch niet met m'n borstkas! Het blijkt dat de meesten de leuning nodig hebben om stabiel te blijven en om halverwege even uit te kunnen rusten... Oké? Pijnscore 1. Kan al steeds dieper ademen. Die pijn is eigenlijk bizar. Als ik pijn in m'n hoofd heb slik ik een paar paracetamols en nu wordt de pijn na zo'n operatie ook onderdrukt met paracetamol! Niks morfinepillen of morfine pompjes. En de pijn zit um alleen in de wond en eigenlijk in het met ijzerdraad aan elkaar gezette borstbeen.

Omdat ik geen draadjes of andere aansluitingen meer heb mag ik douchen. Wat is dat lekker om die roze jodium van je lijf af te wassen want dat spul zit tot aan m'n tenen. Dat is samen met een lange haarloze landingsbaan van de enkels tot op m'n dijen uit voorzorg gedaan als ze toch een extra ader nodig mochten hebben, dan kunnen ze gelijk in je been gaan snijden. De zondag voelde ik mij super goed en zou misschien ontslagen kunnen worden. Veelvuldig rondjes gelopen en dat voelt nog steeds goed en wordt daar niet echt moe van. Ik zie dan wel een paar andere patiënten rond strompelen en vraag mij dan ook af wat hier de standaard is. Gek genoeg, of misschien is het helemaal niet zo gek, maar ik wordt wel moe van een gesprekje, maakt niet uit met wie. Dat blijkt toch intensiever te zijn dan je denkt. De zaalarts verteld zoals het nu is, zij dit eigenlijk altijd willen zien, anderen moeten hier jaloers op zijn. Het gaat zo goed dat ik morgen al ontslagen wordt. Het had vandaag gekund maar nog één nachtje ter observatie voor de zekerheid. Prima. Pijnscore 0. Doorademen wordt beter.

Het laatste nachtje toch nog een slaappilletje nodig gehad. De boer mocht ook naar huis en de pianist wordt vandaag overgebracht naar het Diak dus alleen de gezellig pratende fietser bleef achter. Na het ontslag gesprek met de verpleegkundige en zaalarts en het ontvangen van een kleppenkaart, een ID kaart van de annuloplastiiek ring, via de apotheek fijn naar huis.

MC

De Medium Care is eigenlijk een kamer op de afdeling waar ze je intensief in de gaten houden en voorbereiden op de afdeling. Zo gauw je daar ligt en en naar gelang je welzijn verdwijnen er steeds meer aansluitingen. Er steken zomaar drie dikke slangen een paar draadjes uit je buik en zo hier en daar zit er nog een aansluiting. Behalve de draadjes verdwijnen ze één voor één. Het kastje dat met draadjes en plakkers op je lijf aangesloten zit blijft nog wel even. Dat kastje is met draden aangesloten aan plakkers op je lijf en kan je gewoon om je nek hangen als je eruit moet. Hiermee houden ze op afstand je hartfuncties in de gaten en komen ze regelmatig even langs als er een draadje los zit of zo. Na één nachtje op de MC en omdat alles goed ging kon ik de volgende dag door naar de verpleegafdeling. Pijnscore 2. Die pijn zit niet op mijn hart maar op de wond cq borstbeen.

IC

Zo snel je van de wereld raakt als de anesthesist voor de operatie de verdoving kraan open draait, zo vreemd wordt je dan weer wakker. Rond een uur of acht 's avonds zag ik in een vrij donkere omgeving ineens Karin en de meiden om mijn bed staan. Karin was rond half zes gebeld door de chirurg die vertelde dat alles goed en volgens plan was gegaan en ik op de IC lag maar nog een paar uur slapend gehouden zou worden. De hele kamer was in soort bruintinten uitgevoerd en de verlichting was ook minimaal aan, het was daar gewoon donker. Je ligt aangesloten aan een partij slangen en draden waarvan je de meeste nog niet eens waarneemt maar ik weet nog wel dat ik een gevecht gehad heb met de bloeddrukaansluiting in mijn linkerpols en hoorde achteraf ook met de katheter die niet echt prettig in je .. zit. Nou ja, weet nog, je hoort achteraf wat je daar gedaan hebt, want wat je daar meemaakt gaat niet echt bewust. Wat een wartaal heb ik daar uitgeslagen zeg. De mensen die daar werken moeten zich bescheuren over de wartaal die ze daar toch regelmatig aan moeten horen. Ik schijn nogal druk geweest te zijn over de kapper, een schrijfbord aan de muur die elke keer van bruin naar rood veranderde, een vreselijke lekkage van de katheter waardoor alles nat was en de positie van mijn arm voor de bloeddrukmeting. Die mocht niet verplaatst worden anders werd de druk foutief gemeten. Ga daar maar aanstaan! Niet te doen! Wat een gevecht! Zo zal het niet zijn geweest maar dat blijft hangen, haha. 's Nachts heb ik een soort ontspanning aanval gekregen waardoor ik niet meer op kon houden met trillen. Er zat schijnbaar zoveel spanning in mijn lijf en dat wilde er op dat moment uit. Ik lag te schokken in mijn bed en kon het niet meer stil krijgen. De verpleegkundige zal mij vast wel iets gegeven hebben want ik werd pas echt wakker toen het al licht was. En dan zie je dat de kamer helemaal niet donker bruin is maar juist strak en licht met mooie verlichting. Tja, je bent ver weg geweest. Ik lig in het nieuwe IC complex bovenop het UMC met glas naar buiten van vloer tot plafond en glazen tussenwanden die ondoorzichtig gemaakt kunnen worden. Als ik moeizaam mijn nek een beetje naar links kan draaien omdat er een vracht slangen uit steken, kijk ik op de parkeergarage. Prachtig allemaal. De room met een view is van korte duur want in de middag werd ik al naar de Medium Care op de afdeling gereden.

Operatiedag

Om half negen zou ik pas gehaald worden omdat er altijd op dinsdag eerst een overleg is. Ik had mij alweer gescrubt en de neusgaten volgepropt en was er klaar voor maar hoefde mij nog niet in het operatiepak te verkleden want ze moesten nog even wachten op een telefoontje of ik weggebracht kon worden. 09.00 uur. Ja hoor, er is weer een transplantatie en ze horen nog of die echt door zou gaan. Het zal toch niet waar zijn. Uit voorzorg niet eten en drinken want misschien kan het dan vanmiddag. André was net even tussen z'n werk door binnen komen wippen voor de afleiding toen de zaalarts met verpleegkundigen om half elf binnen kwamen om te vertellen dat de planning omgegooid was. Ik wordt nu zo snel mogelijk geopereerd maar dan wel door een andere chirurg. Oké? Terwijl ik van te voren met mezelf afgesproken had dat ik alleen nog door dr. Meyer geopereerd wilde worden door het vertrouwen wat hij mij vorige week had gegeven bedacht ik nu of ik dit daarom tegen zou moeten houden. Voor zover je dat kan natuurlijk. Ook dr. Dessing zal een kundig man met Mitraliskleppen zijn anders doen ze zo iets niet.... Ik weet het ook niet. Ik heb niet eens geopperd. Doe maar door dan. André werd min of meer weggestuurd want ze kregen ineens haast. Binnen een half uur lag ik op de Holding. Een soort voorbewerkingsruimte met werkplekken waar je klaar gezet wordt voor de operatie. Ik zie toch overeenkomsten met de autoschadebranche. Oké, Het is iets schoner.
Muts op, infuus erin en even later werd ik niet echt zenuwachtig de OK ingereden. Daar staat de hart-longmachine en van van alle kanten kwamen mensen iets doen aan mijn bed en armen en begonnen apparaten te bemannen. De chirurg kwam nog even controleren of hij de juiste Gert Jan wel onder het mes ging nemen.
En weg ben je.

De maandag voor de operatie

Het afgelopen weekend met vrienden toch nog gezellig oud en nieuw gevierd en nu wordt ik net gebeld dat de operatie weer een dag uitgesteld gaat worden. Grrrrr alweerrrrrr! We begonnen al mensen om ons heen in te lichten toen ik na een kwartiertje weer een telefoontje van UMC kreeg. Nu een cardioloog aan de lijn die mij vertelde dat het tóch wel door zou gaan. 'Even voor de goede orde. Dus ik kom vanavond en wordt morgen geopereerd?' Ja, zo staat het nu op de planning maar 100% zekerheid heb je nooit. Voor transplantaties heb je maar 1 kans dus die gaan altijd voor. Als je het nog niet aan je hart zou hebben dan zou je het hiervan krijgen. Van alles schiet er dan door je hoofd maar vooral voor de achterban is dit vreselijk. Vorige week zou de operatie precies goed uitkomen want Tessa en Marieke konden thuis zijn en Marieke zou mij dan nog even op de IC kunnen zien voordat ze voor vakantie naar Oostenrijk zou gaan. Door de annulering van vorige week wilde zij ook niet meer op vakantie. Dat vonden wij uiteraard helemaal niet goed maar ze wilde er persee bij zijn. Dus met een compromistje zijn we ook daar uit gekomen en zou ze wel gaan maar maandagavond terug vliegen, twee dagen hier zijn en woensdagavond weer terug naar Oostenrijk. Strak geregeld, toch? En dan bellen ze dat het weer een dag opgeschoven gaat worden en valt dat plan ook in duigen. Maar nu gaat het morgen toch door. Toch?
's Avond met z'n drieën een beetje zenuwachtig naar het UMC voor de opname. Marieke was terug aan het vliegen. Uiteraard even gesproken over de annulering en verschuiven van dit soort operaties. Omdat zij ook een transplantatiecentrum zijn moeten de chirurgen dat naast hun planning uit kunnen voeren en zo doen ze er ongeveer 50 per jaar. Dat betekent dat ongeveer 20% van de geplande operaties uitgesteld wordt. Is nogal wat!
Het ritueel voor de nacht kende ik nu wel. Douchen met die rode Hibiscrub en zalf in de neus gaten. Proberen wat te slapen.